En hayırlı amel

Hayır diyemeyen, hakkını savunmayan, sessiz, sakin, ne denirse yapan insanları toplumca "iyi insan" olarak görme eğilimindeyizdir. Çünkü bizce öfkelenmeyen, sakin insanlar nefsini yenmiş, dünyadan elini eteğini çekmiş insanlardır. Hâlbuki herkesin nefis mücadelesi aynı değildir.

Bir gün Peygamber Efendimize (s.a.v.) biri geliyor ve en hayırlı amelin ne olduğunu soruyor. Peygamberimiz (s.a.v) de en hayırlı amelin anne-babaya iyilik yapmak olduğunu söylüyor. Sonra başka biri geliyor. O da en hayırlı amelin ne olduğunu soruyor. Efendimiz (s.a.v) ona da sadaka vermenin en hayırlı amel olduğunu söylüyor. Ve bilirsiniz ki pek çok hadiste "en hayırlı amel" değişkenlik gösterir. Bu durum, hadislerde çelişki olduğunu değil, insanın nefsine göre hayırlı amelin farklılaştığını öğretir bizlere.  

İşte tam da bu noktadan hareketle, sessiz sakin insanları "nefsini yenmiş" olarak nitelemek, "cennetlik" kefesine koymak doğru değildir. Ya da tam tersine hakkını savunan, kimi zaman öfkesini kontrol edemeyen insanları da "nefsinin kölesi olmuş" tanımlamasını yapmak doğru değildir. Bu dünyada herkes imtihandadır ve herkes farklı alanlarda nefsiyle mücadele içindedir.

Kimi öfkesini kontrol etme, insanları kırmama noktasında kendiyle mücadele ederken kimi de hakkını savunma, adaleti sağlama, hayır demesi gereken yerlerde sırf çatışma yaşamamak uğruna "evet" deme konularında kendiyle mücadele içindedir.

Farklı bir açıdan daha bakalım.

İşte soru size.

Haklı olduğu konuda sözünü esirgemeyen insan mı "kötü"dür yoksa muhatabına karşı hakkını savunmayan fakat arkasından "hakkımı helal etmiyorum" nidaları atan ve bolca dedikodu yapan insan mı?  

Biz en iyisi şöyle yapalım.

Hepimiz başkaları hakkında cennetlik - cehennemlik kararını vermekten vazgeçelim. Ve başka nefislerle uğraşmak yerine kendi nefsimizi tanımaya yönelelim. Çünkü başka nefislerden değil kendi nefsimizden sorumluyuz. Unutmayalım!

Otomatik düşüncelerimizden vazgeçmek ümidiyle...