Değersizlik hissi

Bugün sizlerle değersizlik hissi yaşayan insanlarda ortaya çıkan bir takım belirtiler üzerinde durmak istiyorum. Kendini değersiz hissetmek, kısaca kendini çevredeki diğer insanlardan aşağıda görmek anlamını taşır. Peki kendimizi diğer insanlardan aşağıda gördüğümüzde zihnimizde ne tür düşünceler ağır basar?

Öncelikle çevremizdeki insanların bizim hakkımızdaki görüşlerini haddinden fazla önemsemeye başlarız. Mesela “Benimle ilgili ne düşünüyor? Yaptıklarım onların gözüne batıyor mu?” gibi cümleler zihnimizi çokça kurcalamaya başlar. Sonuç olarak da yapmak istediklerimizi yapmaktan, söylemek istediklerimizi söylemekten kaçınırız ve bu durum kendimiz olmak yerine karşımdakilerin istedikleri gibi olmaya zorlar bizi.

Hayır diyememek, aykırı fikir ortaya koyamamak, özgün olamamak da yine bu yapının özelliğidir. Aslında bakacak olursak cidden toplum “hareketleriyle, fikirleriyle” kendi olan, kendi olmak uğruna hayır demekten çekinmeyen insanı çoğu zaman sevmez , patavatsız der, saygısız der, çok bilmiş, görgüsüz der. Ama bunu da çoğu zaman yüzüne karşı söylemeyi tercih etmez. Arkasından konuşarak ve diğer insanlara kötüleyerek içindeki nefreti kusar. Tam tersine kendi olmak yerine çevresinin beklediği insan olmayı seçen “ uyumlu” bireyiyse toplum çok sever. Bu insanlar için toplum “Allahlık cennetlik” tanımlarını kullanır. Halbuki gerçek anlamda “Allahlık, cennetlik” olan kişi için insanların ne dediği ya da toplumdan dışlanıp dışlanmamak çok da önemli değildir, yalnızca “Allah yaptıklarımdan razı mı” diye düşünür bu kişi. O halde değersizlik hissi yaşıyorsak bu hissi dini kisveye büründürmenin bir manası yoktur.

Hadi şimdi şu değersizlik duygusunu bi masaya yatıralım. Farz edelim iki insan var biri değersizlik duygularıyla yaşamaya çalışıyor. Hayır diyemiyor, kendi olamıyor, fikirlerini açıkça söyleyemiyor, kendinden sürekli taviz veriyor, aşırı fedakarlıklar yapıyor. Böyle bir insan toplum tarafından ne kadar kabul görürse görsün bir noktada artık çevresi tarafından  varlığı hissedilmeyen, yokluğu fark edilmeyen, “cepte” bir karakter olmaya başlıyor.

Yazının devamı gelecek...

Psk. Elif ÖZDEMİR