Çocuk ve deprem

"İzmir'de Deprem" diye kazındı zihinlerimize. Unutulmayacaklar arasına girdi bu tarih de.

Allah hastalarımıza şifalar, vefat etmiş kardeşlerimizin geride kalanlarına sabırlar, bizlere de tedbir alma, alabilme gücü versin.

Geçtiğimiz seneydi. Küçük bir deprem olmuştu Marmara civarında. Bilirsiniz millet olarak bir konu hakkında çokça konuşmayı, yorum yapmayı severiz. Haberler arka arkaya deprem haberleriyle çalkalanırken bizler de o kanaldan bu kanala çalkalanıp dururuz. Merak, korku, endişe birleşince sonuç bu oluyor maalesef. Mantık değil, duygu çerçevesinden bakmaya başlıyoruz hayata. İşte o zaman ne televizyonu kapatabiliyoruz ne de çenemizi. Biz haberleri izlerken çocuklar hem bizi hem haberleri izliyor. Unutuyoruz.

Yine böyle bir panik havasından sonra depremden korkmuş bir çocukla karşılaştım okulda. "Enkazın altında kalırsam..." la başlayan cümleleri vardı. Sorularına onu rahatlatacak cevaplar bulamamıştı. Hatta verilen cevaplar çocuğu rahatlatmak yerine daha da ürkütücü hale getiriyordu durumu.

Sevgili ebeveynler afet haberlerini tekrar tekrar izlemek istiyorsak çocukların uyuduğu, evde olmadığı saatleri tercih edelim.

Ürkütücü durumları sürekli dile getirmekten çekindiğimiz gibi etrafa korku saçan insanlardan da çocuklarımızı uzaklaştıralım.

Depremin nasıl oluştuğunu legolarla, bloklarla canlandırıp somut ve anlaşılır hale getirelim.

'Kader, imtihan, şehadet' gibi kelimeler yetişkinlerin anlayabileceği kavramlardır. Çocukların yalnızca güvende olduklarını duymaya ihtiyaçları vardır. Unutmayalım.

Bir zaman sonra rehavete kapılıp gevşemeyelim. Deveyi sağlam bir kazığa bağladıktan sonra tevekkül edelim.

Allah, ülkece yar ve yardımcımız olsun. Kötülüklerden, felaketler, belalardan, hastalıklardan, musibetlerden hepimizi korusun.