Ben olsaydım

"Ben olsaydım, bu şekilde konuşmazdım."

"Haklısın dese bana, rahatlayacağım. Konuşmasını hiç bilmiyor."

"Bu olayda bu kadar öfkelenecek ne var?"

"Her şeye de alınganlık gösteriyor."

"Başkalarından sana ne. Sen kendi işine gücüne bakamıyor musun?"

"Hiçbir şeye hayır diyemiyor! Haksızlık karşısında bu şekilde tepki verilmez ki!"

"Milletin kocası evde yemek yapıyormuş. Sen hiç yardım etmiyorsun."

"Bu nasıl annelik! Şu yaşıma geldim, çocuklarıma asla sesimi yükseltmedim."

Eleştirir dururuz. Eleştirir dururuz. Bitmez, tükenmez söyleyeceğimiz cümleler. "Ben ve o" arasındaki farkı kavrayamayız. Olayları yalnız kendi bakış açımızdan değerlendirdiğimizin idrakine varamayız. O yüzden herkes için zordur empati kurmak. Hatta daha da öteye gidersem, imkansızdır. Çünkü hiçbir zaman başkasının baktığı yerden bakamayız hayata ve olaylara. Ama empati kuramasak da en azından biraz daha 'anlayışlı' olmak adına çaba gösterebiliriz.

"Benim açımdan böyle böyle görünüyor ama acaba karşı taraf bu olayı nasıl anlıyor, nasıl algılıyor?" cümlesini kurmalıyız kendimize. Eleştirmeye değil, anlamaya çalışmalıyız. İşte tam da bu noktada kendimize duyduğumuz sevgi, saygı ve şefkati de arttırmış oluruz.

Bir durum karşısında birçok doğru tepki olabilir. Kişi kendi bakış açısıyla en doğru tepkiyi seçecektir. Fakat yine bir durum karşısında tek doğru tepki de olabilir. Ve karşımdaki kişinin bu tek doğru tepkiyi verememesi, onu kötü insan yapmaz. Örneğin;

"Öfkemizi bağırmadan dile getirelim." cümlesini ele alalım. Evet, bunu 'tek doğru' kabul edelim. Fakat birinin öfkeden bağırdığını gördüğümüzde homurdanmak anlamına gelmesin bu.

Benim için bağırmamak, öfkemi kontrol etmek çok kolayken karşımdaki için çok zor olabilir. Evet zor olması bir bahane değildir fakat bizim karşımızdakini eleştirmememiz için iyi bir bahanedir. Çözüm odaklı yaklaşmak, eleştirmek değildir.

Ya da benim için hayır demek, haklarımı korumak çok basitken karşımdaki için çok zorlayıcı olabilir.

Biri duygularını yoğun yaşarken diğeri mantık çerçevesinde hareket ediyor olabilir.

Bakış açımızı çoğu zaman biz belirlemeyiz. Mizacımız, ebeveynimiz, arkadaşlarımız belirler fakat üzerinde çalışabiliriz. Kör noktalarımızı aydınlatmaya gayret edebiliriz.