At gözlüğü takmak ve dedikodu yapmak

Dedikodu yapma demek kolay olsa da dedikodu yapmamak zordur. Ve çoğumuza göre de dedikodu yapma bahanelerimiz boldur.

"Yo! Ben sadece doğruları söylüyorum" ise kendimizi kamufle etmenin en kolay ve en çok tercih edilen yoludur.

Peki, 'doğru' dediğimiz şey kime ve neye göre doğru? Hiç düşündük mü? 'Bana göre' doğrular, 'ona göre' doğru olmak zorunda mı?

Her durumu, olayı kendi doğrularına göre yorumlayan insan 'at gözlüğü' takmış demektir. At gözlüğü takmaksa ufku daraltır, görüşü sığlaştırır. Bu durumsa dedikoduya mahal veren en kritik noktadır. Çoğu zaman dedikodu yapılan değil, dedikodu yapan haksızdır.  

Benim doğrularım, benim doğrularımdır.

Ve doğrularımı;

Hayata bakış açım,

Çevreden duyduklarım, gördüklerim ve yaşadıklarım,

Kendi hakkımda farkındalığımın olup olmaması belirler.

Benim doğrularımı belirleyen faktörler, muhatabımın doğrularını da belirler. Onun da bakış açısı, duydukları, gördükleri, yaşadıkları ve kendi hakkında farkındalıkları vardır. Evet, vardır fakat farklıdır. İşte tam da bu noktada problem yaşıyor ve dedikodu yapmaya ortam hazırlıyoruz. Farklı olduğunu ya fark etmiyor ya da bu konu hakkında düşünmeyi meşakkatli buluyoruz. Böyle olunca da muhatabımızla konuşmak, bir noktada buluşmaya çalışmak ya da bir noktada buluşamasak bile el sıkışıp ayrılmak bizlere zor geliyor. Ve yine kolay olanı yani kişi hakkında suizan yapmayı ve daha ötesine taşıp hakkında konuşmayı tercih ediyoruz. Kısacası probleme değil kişiye odaklanmayı seçiyoruz.

O yüzden husumetler ortaya çıkıyor.

O yüzden alınmalar, küsmeler oluyor.

O yüzden dedikodu yapılmayan ortam bulmak zorlaşıyor.

O yüzden maddi ve manevi anlamda bizleri ileri değil geri götüren komşuluklar, akrabalıklar, arkadaşlıklar kuruluyor.

O halde unutma! Suizandan uzak durmak, dedikoduya çelme takmaktır.