Ağlayarak var olan çocuklar

İnsan için bu hayatta 2 önemli unsur vardır: Güvende olmak ve değerli hissetmek. Daha da ileri gidersek bu iki unsurla geçirir insan ömrünü. Hayati önem taşır çünkü güvende olmak ve değerli hissetmek.

Çocuklar için de daima söyleriz 'çocuk, güvende olmak ister'. Kendini güvende hissedemezse eğer problem davranışlar ortaya çıkmaya başlar ve terapi sürecine kadar uzar bu iş.

Bugün üzerinde durmak istediğim konu ise değerli hissetmek. 

Bizler değerli hissetmek için seçeriz mesleklerimizi. Değerli hissetmek için yaparız ibadetlerimizi. Değerli hissetmezsek eğer yaşarız kıskançlıklarımızı. Değerli hissetmek var olmaktır bir bakıma.  Var olduğumuzu düşündüğümüz alanlarda gelişim gösterir, ilerleme kaydederiz.

Biz yetişkinler gibidir çocuklarımız da. Değerli hissetmek, hayatta var olmaktır amaçları. Var olduklarını düşündükleri alanlarda süreklilik gösterirler. Var olduklarını düşündükleri davranışları sürdürürler. Var olmayı ölçtükleri araçlar ilk aşamada anne babalarının gözleridir.

Çocuk sohbet etmek için ebeveyninin yanına geldiğinde onların gözlerinde bulamazken kendini, yalnız ağladığında yanına geliyor göz göze duruyorsa ebeveyn evladıyla, minik bir düşme ya da arkadaşıyla küçük bir tartışma esnasında etinden et kopmuş gibi ağlayacaktır çocuk. Çünkü çocuk için işte tam o an var olma, kendini değerli hissetme anıdır. Kaçıramaz.

Ya da çocuk kendi başına oyun kurmuş oynarken, arkadaşlarıyla paylaşımda bulunurken, kedinin başını okşarken ebeveyn görmezden geliyorsa çocuk göründüğü davranışları yapmaya başlayacaktır. Genelde ebeveyn olarak çocukların gördüğümüz davranışları 'olumsuz' diye nitelendirdiğimiz davranışlarıdır maalesef. Farkında olmadan gireriz bu durumun içine. Ve farkında olmadan sergilediğimiz her davranış kontrol edemediğimiz davranışlar silsilesini ortaya çıkarır.

Göz göze gelelim çocuklarımızla duyalım, dokunalım onlara. Yalnız ağladığında, vurduğunda, oyuncaklarını fırlattığında değil. İhtiyacı olduğu her an.