Robotlaşan insanlar

Öyle bir gün gelecekmiş ki insanlar robotlaşacakmış! Yani hâlâ insanların robotlaşacağı günü bekliyoruz, artık nasıl bir robotlaşma bekliyorsak; mer-ha-ba diyen insansı varlıklar sanırım. Bekliyoruz, tıpkı kıyamet koptu kopacak hâlâ tek gözlü deccal denen bir yaratığın ortaya çıkıp da "kıyamet kopuyor" demesini beklediğimiz gibi! Bazen gözlemliyorum da insanların bu kadar kendi özgürlüklerini kaybettikleri bir hayata ne denir ki? Bütün bir günümüz otomatiğe bağlanmış mecburi görevlendirildiğimiz şeyleri yaparak geçiyor. Monoton, memnuniyetsiz, heyecansız ve hayalsiz; yani robotlaşmış gibi! Tercih ettiğimizden ziyade bize dayatılan hayatı yaşıyoruz. Sanki bizim uzaktan kumandamız birilerinin elinde ve bizden ne istenirse öyle düşünüyor, konuşuyor ve davranıyoruz.

Üstelik çevremde adeta hislerini ve duygularını kaybetmiş gibi davranan insanları gördükçe açıkçası korkmuyor da değilim. Bir insanın düşünme özgürlüğü elinden alındığı anda robotlaşmıştır zaten! Birileri bizim yerimize düşünüp karar verip bunu uygulama kısmını bize yaptırıyorlar ya; işte biz de kendi kararımızı kendimiz verdik sanıyoruz. Olsun yaa zaten her şey yolunda ve biz insanların robotlaşacağı günü beklemeye devam edebiliriz. Algılarımızla oynana oynana çoktan çiplenmiş zihinlerimizle, belki de o gün gelmeden bir şeyler yaparız ne dersiniz?  İnsan yaptıklarına şöyle bir dönüp bakmadığı sürece anca "bu insanlık nereye gidiyor?" der durur.

Sanki kötüye giden o insanlık haricinde bir yerlerde yaşıyormuş gibi! Sanırım burada benim en net gördüğüm şey şu; hırsız ya ev sahibinin evde olmamasından faydalanır ya da uyumasından. Galiba biz evdeyiz ama fena uykudayız. Söylenen ninniler öyle tatlı ki korkarım kolay kolay da uyanamayacağız! Olsun yine de olumsuz düşünmek ve konuşmak prensibime ve mesleğime aykırı. Zaten buraya bunca şeyi de sizi ümitsizliğe düşürmek için değil uyandırabilmek için yazdım.

Lütfen birilerini suçlayarak, kınayarak ve onlara öfkelenerek geçirdiğimiz zamanı biraz da düşünmeye harcayalım. Ne yazık ki pastanın bize düşen kısmını hep unutuyoruz. Şu hayatta en çok savunduğum konu şudur ki; herkes önce kendinden sorumludur, sonra da sosyal bir varlık olmasından dolayı içinde yaşadığı toplumdan. Ama ilk önce biz doğruyu bulacağız ve uygulayacağız, üstümüze düşeni en iyi ve en doğru şekilde yerine getireceğiz. Sonrasında bize dayatılan hayat bizim istediğimiz hayata dönüşecek zaten. Sanırım bu kadarını da yapabiliriz diye düşünüyorum. Ee sonuçta robot değiliz ya!

Sağlıcakla ve farkındalıkla kalın.