Özüne inmemiş iyilik

İnsan eğer ki yaşadığı tüm haksızlıklara rağmen hâlâ iyilik yapabiliyorsa insanlık vasıflarını kaybetmemiş demektir. Çünkü ne olursa olsun bu dünya iyiler var olduğu sürece ayakta kalabilir.

İyi kalmayı sürekli iyilik yapmak olarak görmekten ziyade; kötülük yapmamak, kendi iyi vasıflarını korumak olarak görmeliyiz. Naçizane fikrim; kötülüğe kötülükle karşılık vermemek, çirkinleşen insanlara karşı kendi erdemli tavrını koruyabilmek en büyük meziyettir. İnsanın karşısındaki kişinin tavrına göre şekillenmeden kendi doğru tavrını sergileyebilmesi gerçekten bilgeliktir. Ne güzel demişler; “iyiliğe iyilik her kişinin kârı, kötülüğe iyilik er kişinin kârı” Zaten iyilik gördüğümüz kişiye iyilik yapmak kolaydır çünkü insan karşılıksız bırakmak istemez ya da zaten iyilik gördüğü için yaptığı iyilikten yüksünmez. Ama insanın tüm olumsuz duygularına rağmen kötülüğe iyilikle karşılık vermesi üstün bir vasıftır. Fakat daha önceki yazımda da dediğim gibi; iyilik yapmak ve iyi olmak bize zarar veriyorsa bu zaten iyilik değil saflıktır. Çünkü gerçekten belli bir olgunluğa ve bilgeliğe erişmiş insan her duygunun dozunu çok iyi ayarlar. Kime, neden ve ne şekilde iyilik yapması gerektiğini çok iyi analiz eder. Bu iyiliğin sonunda zarar görmekten kendini akıllıca korur. Olması ve olmaması gerekeni gayet mantıklı bir şekilde ayırt edebilir. Hal böyle olunca iyilik yapmak onu yıpratıp bezdirmez ve iyilik vasfını koruması da kolaylaşır. Yani bizim iyi kalmamız için herkesin iyi olmasını sağlayamayız ve zaten bu mümkün de değildir. İşte bu yüzden iyi kalmanın formülü; önce kötülüğün bulaşmasını sonra da gereksiz iyiliğin de bizi bitirmesini önlemektir. Yani kötülüğün karşılığını aynısıyla vermeye çalışarak ve iyilik yaparken de kendini tüketip yıpratarak iyi kalmak çok da mümkün değildir.

Son bir husus da iyi kalmanın bize getirisinin olmasıdır. Yani zararı dokunmadığı gibi aynı zamanda bize bir şeyler katmalıdır. Kişiliğimizin tam kıvamını bulması taşıdığımız her vasfın bize bir kazanım sağlaması gerekir. Ben birilerine iyilik yaparken kendime kötülük yapmıyorsam o zaman bunun bana getirisi sadece iyi insan olmak mıdır? Eğer ki bu durum benim kişilik mertebemi yükseltmiyorsa sadece iyilik yapmak yetecek mi? Zaten böyle olursa insan maalesef iyi olmaktan ve iyilik yapmaktan da bir gün vazgeçer! Çünkü kişiliğimizi bilgeleştirmeyen iyilik sadece yüzeysel kaldığı için özüne inmez ve en küçük kötülük bunu silip süpürmeye yeter!

Sağlıcakla ve farkındalıkla kalın.