Öf ne sıkıcı!

Deplasmanda İstanbulspor maçını kayıpsız atlatmak iyi geldi.

Kazanmak güzeldi.

Başka?

Hepsi bu!

Maçın genelinde berbat futbol ortaya koyduk!

Tat vermedik!

Israrla yana, bir adım öne ve ardından bolca geriye pas yapma alışkanlığından vazgeçmemiz gerekiyor.

Hem de acilen!

Tekrar şöyle;

Selçuk Şahin yana, Özer Hurmacı bir tık öne, sonrası Allah ne verdiyse geriye geriye!

Öf ne sıkıcı!

Üstüne basa basa vurguluyorum!

Biz kadro kalitesi olarak bu ligin çok üstünde bir takımız.

Ama!

'Ama'sı!

Nefis menünün aşçısı biraz acemi işte!

Göz göre göre malzemeden çalıyor.

Kadro tercihlerinde sürekli sınıfta kalıyor.

Bizleri bu konuda hiç şaşırtmıyor!

Zira önceki haftanın yıldızı bir hafta sonra kulübeye mahkum ediliyor.

Sonra döngü sırasıyla diğerlerine geliyor.

Yalçın Koşukavak'ın istikrarlı haftası yok.

Benzer tahtası yok!

Zaten Adanademirspor ve Altay maçlarında kaybedilen maçların faturasını başkasına kesmeye gerek yok!

İstanbul'dan da puansız dönebilirdik.

Dikkat buyurun;

Rakip ilk yarıda ne kaçırdı?

Penaltı!

Maçın büyük bölümünde kaç kişi oynadılar?

Bizden bir eksik!

Üstelik bir topları da direkte patladı.

Kalemizi defalarca yokladı!

Eee?

Hanemize yazdığımız bu 3 puan Allah'ın camiamıza sunduğu büyük ikram oldu.

Biten maçın sonrası kiminle ayaküstü laflasam durumdan hiç memnun değil.

Nasıl olsun ki!

Ya da neden olsun!

Güle oynaya döneceğimiz deplasmandan sahada ortaya koyduğumuz ezik futbolla ayrılıyoruz.

Yazının başında belirttiğim gibi;

Tatlı olan kazanmak!

Güzel ve anlamlı olan şey 3 puan!

Gerisi yalan!

Bu arada hakkını es geçmeyelim.

Penaltı pozisyonunda eldivenleri yana doğru uzayan kaleci Çağlar'a bir yıldızlı pekiyi de benden gelsin.

Bekledi, köşeyi hissetti ve panter gibi uzadı.

Ayrıca teşekkürü hak etti.