Yeni bir tecrübe daha edindim

Hani derler ya  "ölenle ölünmez , hayat devam eder, ateş düştüğü yeri yakar, birini kaybettiğinde  içinde 40 mum yanar her gün biri söner ama en son biri kalır o hep yanmaya devam eder..." bunlar gibi bir sürü söz .

İnsan yaşayarak tecrübe ederek anlıyor bunları daha önce de duymuştur muhakkak ama yaşamak başkaymış. Aaa diyorsun ne kadar doğru tam olarak da böyle hissediyorum diyormuş sonunda.

Yaşamadan hakikaten karşındakini anlamak çok zor. Anca başına gelince diyorsun demek böyle bir hismiş bu diye.

Ben de daha yeni "ölenle ölünmez " cümlesini tecrübe ettim. Hayatın hakikaten bir şekilde devam ettiğini, içinin yangının az da olsa hakikaten söndüğünü, anlık da olsa kısa da sürse gülebilmeyi, eğlenebilmeyi, vakit geçirmeyi, geçirebilmeyi hatta bir süre kısacık bir süre unutabilmeyi. Böyle anların birinde durdum izledim etrafımı yanımdakileri dedim ki "Hakikaten oluyormuş olabiliyormuş, olmayacak sanmıştım ben, bir daha eskisi gibi hiç olamayacağız sanmıştım oysa ki. Aa gülebiliyoruz, oturup muhabbet edebiliyoruz , tamam kısa sürüyor belki ama olsun oluyor yani..." Yavaş yavaş daha da ilerisi olacak galiba ama içimizdeki bu buruk hisle tabi ki,çünkü başka türlüsü mümkün değil.

Muhabbetin, gülmelerin tam orta yerinde bir anda gerçeğe dönerek tabi ki, aynı anda buz keserek gözler dolarak sonra saniyeler sonra yine eski halimize dönerek...

Çok yorucu ve yıpratıcı ama oluyormuş...

Yoksa hakikaten insanoğlu yaşayamaz, hayatını devam ettiremez, daha fazla devam edemez, mecbur yaşayan bir ölüye döner.

Ama işte dünyanın gerçeği bu. Yaşayamam artık dersin seni sürüne sürüne yaşatır. Bana uğramaz dersin öyle bir gelir ki feleğin şaşar. Hayat devam etmez bu saatten sonra dersin öyle bir geçer ki yıllar...

İşte galiba  buna hayat diyoruz , yaşam diyoruz, dünya diyoruz, imtihan diyoruz ve bunları yaşayana da İNSAN diyoruz. Acı mı acı zor mu zor ama maalesef kaçışı da yok. Tek yön...