Ve insan… Ve hayat... Merhaba

Yeniden merhaba, Bismillah diyerekten yeni bir " ben" ile karşınızdayım.

Kendimi yine yeniden keşfede keşfede ilerliyorum. Benliğimin derinlerine doğru yolculuk bu, bir yenilendim duruldum coştum kanat takıp uçtum ve yeniden yere konup geldim. Deselerdi ki bunlar bunlar olacak, şöyle şöyle hislerle dolacaksın inanasım gelmezdi, o kadar da değil der güler geçerdim. Dünya da her güldüğümüz başımıza gelir ya, geldi...

İyi ki de geldi.

Hayat ne kadar zor olsa da aslında çoğu şey iyi ki var. Oflasak da puflasak da gözümüzde her şey bir dağ misali olsa da iyi ki her şey bize kalmıyor. Bizim fikrimize kalmıyor daha doğrusu. "Bunda da Allah’ın bir bildiği vardır " hesabı ne doğru hesap. Çünkü insanoğlu doymaz, kıymet bilmez, uslanmaz, akıllanmaz ve şükretmez bir varlık ne yazık ki. Ve bize kalsaydı her şey halimiz harap idi. Velhasıl tekrardan doğup tekrardan başa dönüp ve aynı zamanda yaş alarak, hem resetlenerek hem yeni şeyler yüklenerek geldim. Tüm zıtlıkları sırtıma yüklendim ilerlemeye çalışıyorum. Ve anladım ki hayatım bundan sonra tam olarak böyle geçecek. Bu zıtlıklar silsilesi hiç yakamı bırakmayacak.

Yaş aldıkça neler görüyor neler yaşıyor neleri tadıyormuş insan.

Meğer yaş almak ne güzel ne zor ne hüzünlü ne ders dolu ne ızdırap dolu imiş. Her şey keskinlesiyor büyüdükçe. Acın da çok keskin sevincinde. İpek bir ipin üzerinde yürümek gibi, hem uçarmış hissi var ama aynı anda keskinlikten kanıyor ayakların. Yâda tüm bunlar ebeveyn olunca mı böyle oluyor bilmiyorum.

Büyümeyi hem çok sevdim hem de olanca gücümle nefret ettim. Hem iyikiler ile dolup taşıyorum hem içimde sonsuz bir korkuyla yaşıyorum. Dedim ya artık sırtımda bu zıtlık yüküyle gezeceğim anladım. Neyi de anladım biliyor musunuz meğer hayat buymuş zaten. Meğer bizim ana babalarımız zaten yıllardır böyle yaşıyorlarmış. Hayatın rutini buymuş da bizim haberimiz yokmuş. Yaşamadan hiç bir şey meğer anlaşılamazmış.

Belli süreçlerden geçince rahatlayacağım sanıyor insan işte o iş de öyle olmuyormuş. Mesela ben endişe topuna döndüm gitti. Zaten rahat bir insan sayılmazdım da şimdi her şey iki katına çıktı.

İki kere anne oldum yüklendiğim yükün daha yeni yeni farkına varıyorum. Ve bunu da anladığım an eyvah dedim. Her güzelliğin bedeli ağır oluyormuş. Sevincimde gülücüklerimde gözyaşlarım da endişelerim de iki katına çıktı. Ve seneler geçtikçe bu sayı katlanacak oda aşikâr.

Hayat işte... Tam olarak buymuş.

Yeni keşfediyorum. Çoğu şeyi çoğu duyguyu yeni keşfediyorum. Hayatın yoğun halini dahi yeni görüyorum.

Ve insan...

Aslında neymiş yeni görüyorum. Neleri neleri heybemizde taşıyabilirmişiz yeni idrak ediyorum.

Alın işte yine endişeler de sevinçler de kat kat.