Umut...

Enteresan şeyler olmaya devam ediyor.
Normal zaman da olmayacak (Oldurulmayacak) olaylar.
Kıyametin kopmasına yer yerinden oynamasına neden olacak derecede derin şeyler.
Dünyayı normalde ayağa kaldırması öngörülen şeyler. Ülkeleri bir bir önümüze dikiltecek cinsten.
Ama...
Öte yandan başımızda ki musibetlerden arınmamızı da sağlayacak. Üzerimizden bir türlü atamadığımız ölü toprağı atacağımız bir şey.
Bir türlü şu doğrulmayan belimizi doğrultmamıza vesile olacak bir mucize. Aslında olması gereken. Bu hale hiç bir zaman düşmemesi gereken.
Bizim bu duruma hiç düşürmememiz gereken bir durum.
Kalbimiz... Göz ağrımız... Kıymetlimiz... Emanet bırakılanımız...
Ayasofya...
Sahip çıkamadığımız. Verdiğimiz sözü tutamadığımız.
Belki de bir türlü kendimize gelemememizin sebebi.
Belki değil yüksek ihtimal.
Fatih 'in emaneti. Biz bugüne kadar emanete pek layıkıyla bakamadık. Fatih'e verdiğimiz sözü tutmadık. Halbuki üstüne basa basa anlatmıştı. Tembihlemişti. Gözümüz gibi bakacaktık. Siz vermiştik. Siz almıştı.
Bir de yetmemiş eğer ki verilen sözden dönülürse diye  birde vasiyet bırakmıştı.
Bilmem okuyanınız var mı? Ben çok geç öğrendim böyle bir şeyin varlığını. Ne uzun bilseniz. Okuyunca hüngür hüngür ağlamıştım. "Eyvahlar olsun diye diye. Tabi bizim belimiz doğrulmaz diye. Tabi biz gün yüzü göremeyiz diye."
Anlamıştım sonra neden bir türlü toparlanamayışımızı. Halbuki insan üstü çaba sarf ediyoruz senelerdir. Tam oldu derken hep başa döndük. Sanki üstümüzde bir kara örtü bir türlü çekip alamıyoruz. Sebebini o zaman anlamıştım.
Çünkü fatih 'in bedduası var. " Eğer ki" diye başlayan...
Koskoca Fatih, peygamberin övgüsüne mazhar olan Fatih beddua edecekte tutmayacak. İmkanı olan bir okusun anlayacak dediklerimi. Öyle bir bedduadır ki bu sanki olacakları görmüş anlamış hissetmiş gibi.
Bu zamana kadar bir türlü olmadı oldurmadılar.
Ama galiba artık bir şeyler olacak. Galiba artık biz üzerimizdeki bu kara bulutu kaldırabileceğiz. Ne güzel bir umut...