Tüketim çılgınlığı

Hayat diyorum ne garip... Ne telaşın bitiyor, ne derdin, ne imtihanın, ne de koşuşturman...
Hep bir yerlere varmak niyetimiz. Yerinde sayan hiç yok.

Hep koşturuyoruz... Hep bir telaş var üzerimizde!

Ne yapsak istediğimiz noktaya varamıyoruz.
Her daim bir alınacak, bir verilecek, bir yerine koyulacak, biri varılacak durak oluyor.

Rahat nefes almak yok. Bazen diyoruz ki; 'tamam şunu da halletsem rayına girecek her şey bir yükten kurtulacağım derin bir nefes alacağım.'

Sanki o şey olursa bütün sıkıntımız dinecek gibi bir çabayla o her neyse yerine getiriyoruz. Sonra bir oturuyoruz, nefes alıyoruz keyfimiz yerinde hop başka bir sorun bir anda peyda oluveriyor haydi tekrar dön başa.
Hani derler ya; 'ölünce bitecek dünya telaşı' diye... Hakikaten öyle, kaç yaşına gelirsen gel her dönemin ayrı bir koşuşturması oluyor.

Yaş ilerledikçe daha da katmerleniyor o telaş. Sonra o koşuşturmanın tam ortasında hayatın gerçekleriyle yüzleşince donup kalıyorsun. 'Ben ne yapıyorum, nereye koşuyorum, ne bu telaş?..'

'Varılacak nokta yok ki bu işin sonu yokmuş meğer' diye kafaya bir dank ediyor ki nevrimiz dönüyor.
Bakıyorum şimdi en basitinden sosyal medyaya, hep bir alınacaklar, yerine koyulacaklar, giyilecekler, gidilecek yerler bitmiyor.

Sanki baksan dünyanın tek derdi sorunu bu. Hiç alacağımız bitmiyor hiç bir zaman eksiğimiz gediğimiz bitmiyor.

Hayır bazen anlamıyorum da nerelere sığacağız ki biz bu açgözlülükle?

Sonra kendime de kızıyorum baka baka bende bitiremiyorum bir bakıyorum  düşmüşüm o girdaba. Çok sonra fark ediyorum dakikalarımı harcadığımı zamanımı boşa geçirdiğimi çünkü bitmiyor kesinlikle sonu yok bu çılgınlığın.

 Öyle bir çılgınlık ki bu artık ne huzur bıraktı insanlıkta, ne saadet. Ulaşamadıkça sonra hep mutsuz olduk hep eksik hissettik. Tüketim çılgınlığı dediğimiz şey hastalık oldu çıktı başımıza.

Bazen hakikaten kendimden bile bıkıyorum tabi bunu çok sonra fark ediyorum da öyle kendime geliyorum.

Kanaatkarlık ne demek unuttuk gitti. Mutluluğu, eksikliğimizi hep buna bağladık. Yapmadıkça da paraladık kendimizi, etrafımızı, sevdiklerimizi, ailemizi...
İlla uyanmamız için bir tokat yememiz lazım hayattan işte oda çok acı oluyor ne yazık ki. Yaşadıkça öğreniyorsun.