Tükenmişlik sendromu

Havalardan mıdır nedir biz de bozuğuz onun gibi...

Ya da ben mi öyleyim bugünlerde aradaki farkı bilmiyorum.

Tek bildiğim tahammül sınırlarının diplerinde dolaşıyoruz cümbür cemaat.

Kimsenin kimseye sabrı yok. Ananın çocuğuna, kocanın karısına tahammülü yok.

Herkes bir bitkin yorgun bezgin. Hayat enerjisi emilmiş gibi herkesin. Bir durgunluk, halsizlik, yılmışlık...

İnsanlar arası ilişkinin bile beti bereketi kalmadı. Çok yorgun herkes.

Ne o bir ara meşhurdu ya seneler evvel "tükenmişlik sendromu". Hee cümleten bu hastalığa yakalandık. Yolun sonunda kuyunun dibinde her şey. Heyecan kalmadı.

Korona bir geldi harbiden ağızda ne tat kaldı ne tuz... Sildi süpürdü bitirdi ama yine de gitmeye niyeti yok. Daha götürecek çok şeyi var galiba.

Malum yine başa dönüp yine takılıyoruz evlere. Bahar da geliyor yani galiba gelecek. Tarih yine tekerrür edecek yine. Nasıl geçen sene baharda evlerde buhran geçirdiysek bu bahar da geçireceğiz gibi gözüküyor. Ramazan kapıda ve yine öksüz yetim...

Bitmeyecek galiba hakikaten bu... Halbuki inancım vardı atlatacaktık biz bunu bir senenin sonunda. Koca bir sene ziyan olmuş olacaktı ama olsun diyecektik sağ salim çıktık ya, atlattık bitti gitti kurtulduk, artık sokaklar da dağ da bayır da bizim. Haydi çocuklar artık dışarı... Bundan sonra eve girmek yok...

Çocuklar da yabani oldu bu süreçte insan görmeye görmeye. Anneanneye, babaanneye eve gelir ayak alışıyor bizimki. Halbuki hep görüyor onları ama hep biz bizeyiz çoğu zaman bir yere çıktığımız, gittiğimiz çok gezdiğimiz yok.

'Biz bile yabani olduk onlar mı olmayacak' diyeceksiniz evet doğru... Uzak dura dura biz de soğuduk insanlardan. Sadece insanlardan olsa iyi her şeyden dünyadan, hayattan komple ne varsa.

Evde yata yata bizim de bereketimiz kalmadı. Uyku uykuyu getirirmiş hesabı. Tembellik de tembelliği getirdi, yığıldık kaldık.

Parmağımı kaldıracak gücüm, kuvvetim, isteğim dahi yok. Hasta değilim çok şükür ona rağmen hastalık hastasıyım bazen. Hepsi kafada biliyorum ama düzeltmeye söyle bir silkelenmeye bile isteğim yok.

Bir kalksam, bir gayret ayağa düzeleceğim biliyorum. Ben düzelirsem benimle beraber olanlar da düzelecek onu da biliyorum. Ama biri tutsun da beni de kaldırsın istiyorum. Gözümde büyüyor...