'Sanki ruhu var'

Ne hasret varmış içimizde. Ne zor durmuşuz 80 küsür yıl. Meğer ne yükmüş ne kasvetmiş üzerimize.

Ne kadar büyük bir özlem varmış içimizde.

Ayasofya diyorum özleminden ölecekmişiz de haberimiz yokmuş.

4. cuma namazı kılındı. Zannedersin ki ilk açıldı.

O ne kalabalık o ne hengâme. Bir de pandemi var üstelik bir de olmasa ne olacakmış hali bilmiyorum. Ne kadar çok insan dizginliyordur kendini. Ben bile uçuvereceğim ama olmaz şu aralar diye duruyorum.

Anneme gitmek nasip oldu nasıldı dedim verdiği cevap şu "sanki ruhu var."

Ne güzel bir tanım; sanki ruhu var...

"Çok kalabalık, gelmişiz buraya kadar girmeden olmaz dedik ama nasıl zor girdik denetim çok, insan çok ama bir şekilde girdik. Adım attığım an Kabe geldi aklıma, gözümün önüne bir anda. Sanki aynı atmosfer aynı koku var gibiydi. Bir an nerde olduğunu şaşırdım." dedi.

Özleme bak sevince bak aldığı enerjiye bak.

Taş bildiğin baksan. Her şey gibi her yerde olan yapılar gibi. Tek farkı yaşı. Ama gerçekten bazı yapıların ruhu var. Artık yaşanmışlıklarından mı, geçirdiği senelerden mi, yüklendiği anlamlardan mı bilinmez bazı yapılar yaşıyor gibi.

Ayasofya da öyle karşıdan izlerken bile oda seni izliyormuş gibi. Bakıyor görüyor anlıyor gibiydi.

Şimdi özüne döndü kim bilir nasıl da canlanmıştır.

Hangi dinden hangi ırktan olursan ol herkes aynı enerjiyi alıyor. Herkes inanıyor ki Ayasofya yaşıyor.

Herkes bir şeyler buluyor onda. Bir değeri var. Sebepli sebepsiz anlamlı geliyor. Yani Müslüman ya da Hristiyan olmasan bile. O yüzden bu ilgi bu alaka.

Yıllardır uğruna verilen uğraş. Herkes kendine mal etmeye çalışmış. Kendine almak istemiş, paylaşılamamış hiç.

Sanki Ayasofya kimdeyse o 1-0 önde sayılmış. O yüzden hakkında herkes bir şey söyleme gereği duyuyor. Önüne gelen yorum yapıyor. Kendi iç meselemiz desek de bir yapı için dünya ayağa kalkıyor. Koskoca Cihan Fatihi bir yapı için vasiyet bırakıyor. Ağır mı ağır bir vasiyet. Bir kişiyi bir topluluğu değil tüm ülkeyi tüm insanları sokuyor bu ağırlığın altına. Herkese sorumluluk yüklüyor.

Biz bilemezken bile değerini anlayamazken bile değerini birileri uzaktan veya yakından biliyor ve anlıyorlardı. O yüzden bu sert rüzgarlar, o yüzden bu göz dağları, o yüzden bu yüksek sesler...

Geç de olsa anlamaya başladık bizde. Zararın neresinden dönülse kâr. Layıkıyla anlarız ve yaşarız inş Allah bundan sonra.