Özlemlerim de değişti

Artık alışmamız lazım galiba bu hayata.

Özlemimiz uzun sürecek belli. Biz aşı bulundu bazı şeyler rayına girecek bir anda olmasa bile yavaş yavaş atlatacağız derken neler duyduk.

Geçmeyecek galiba şu illet. Böyle yaşayıp gideceğiz.

Umut etmeyi de bıraksak diyorum ben. Böyle daha çok yoruyor insanı. Nasıl bir imtihanmış bu.

Nasıl ağır geliyor artık. Sanki bildiğin açık hava hapishanesine döndü dünya. Özgürsün ama değilsin. Hapissin ama öyle de değilsin. Ne hapis ne özgürlük.

Özerklik gibi bir şey bu. Özgürsün, sensin, istediğini yaparsın diyorlar ama o iş öyle değil işte. Görünüş özgürlük içi esaret. Ne garip şu dünya. Yarın başımıza ne geleceği neyle karşılaşacağımız belli değil. Bırak yarını önündeki 1 dakikanı bilemiyorsun.

Hem bir o kadar güçlü hem de bir o kadar çok aciz olmak. Ne değişik bir duyguymuş.

Şu an en aciz zamanlarındayız insanlığın.

Ne yapsak boş. Ne kadar koşsan nafile, işe yaramıyor.

Bitirdik derken daha yeni başlıyoruz diye el salladı sevgili korona. Tedavisi bulundu diye biz sevinirken o level atlayıp çıktı karşımıza.

Daha uzun süre de gitmeye niyeti yok gibi. Nasıl yaşanacak böyle de bilmiyorum. Hem yaşıyor hem yaşamıyor gibiyiz resmen. Kısıtlı hayat...

Galiba bu açıklaması. İç yorgunluğu, hastalık endişesi, depresiflik, bunalım, havasızlık, güneşsizlik, vitaminsizlik içinde geçen neredeyse 1 sene. Bakalım kaç sene olacak o, bilen yok.

Geçen bir yazı okudum; sene bitmiş korona geçmiş gitmiş, önümüzdeki kış mont ceplerinde maskeler bulmuşuz ahhh ahhh ne günlerdi deyip çöpe atmışız maskeleri...

Kurduğumuz hayallere bak. Ama şu an herhalde olabilecek en güzel hayal. Bende kurdum. Bir durdum düşündüm nasıl hoşuma gitti. Kalabalık özledim ya ben.

Mudanya'da cümbür cemaat ılık ılık esintide, yosun kokusu eşliğinde yürümeyi özledim. Uzun çarşıda yavaş yavaş kollar sürüne sürüne yürümeyi özledim.

İnsan uzun çarşının kalabalığını özler mi valla ben özledim. Her zaman şikayet ettiğim şeyi özledim.

Kalabalık iftar sofralarını özledim. Piknikleri özledim.

Yav en basiti komşuma gitmeyi özledim ya. 1 senedir pazara gitmedim pazarımı özledim.

Korona sağ olsun özlem ve hayallerimizi minimuma indirdi. Saydıklarıma bak.

İnsana çok basit dediğimiz şeyleri bile özlettirirmiş meğer bu dünya. Halbuki özlem dediğim şeylere elimi uzatsam dokunacağım ama sorun orada uzatamıyorum, dokunamıyorum. Halbuki ne çok şeye şükretmek lazımmış. Kapana sıkışınca anlıyorsun.