Örümcek kafalılar

Hiçbir şey değişmedi aslında. Sadece pusuda yatıyorlar. Bir bulsunlar yolunu düşünmek bile istemiyorum. Biz ileri gitmek yerine 80 yıl öncesine jet hızıyla dönüş yapacağız. Bu ne bağnazlık Allah'ım.

Bu nasıl bir kafa yapısı. Bu nasıl bir at gözlüğü ki bir türlü çıkmayan.

Yıllardır dinini yaşayan insanlara örümcek kafalılar dediler durdular. Din derken de bahsettiğim sadece İslam. Başka bir şeye karıştıkları yok zaten. Ne alıp vermedikleri varsa sadece Müslümanlıkla var. Asıl örümcek kafalılık bu değil midir? Bu nasıl bir kindir nasıl bir nefrettir.

Öyle sönmeyen bir ateş ki ne yapsalar olmuyor.

Baktılar yıllardır olmuyor bir şey yapamıyorlar uyum sağlayalım bari dediler biraz.  Göz boyayalım dediler. Oda öyle bir eğreti duruyor ki ne yapsalar üzerlerine oturmadı.

Biz demokratız, adiliz, çeşitlilik (!) severiz, herkese eşit davranırız palavraları ile kandırmaya çalıştılar kendi halkını. Ama ne oluyor işte en ufak bir pürüzde gerçek yüzleri ortaya çıkıyor. Bir bitmedi. Bir bitmediler be yeter vallahi yeter.

İleri görüşün, modernliğin, çağdaş yaşamın, demokratik yaşamın bu olmadığını, gelişmenin büyümenin bu kafayla ilerlemediğini, işlerin şekille şukulla değil de zekada, çalışmakta olduğunu hala anlamadılar. Niyetleri de yok.

Saygı mı? O ne. Tenezzül bile etmiyorlar.

Aradan neredeyse 100 sene geçecek artık ama o kafa hiç değişmedi. Hiç ilerleme kaydetmediler. O kafalar 40'larda takılı kaldı. Dünya değişti, devran döndü, kimler geldi kimler geçti, neler değişti, ne fikirler söndü, ne fikirler filizlendi, neler yaşadı bu insanoğlu neler atlattı. Ama bir bunlar değişmedi. İstikrarla aynı şekil devam ediyorlar.

Hala yol arıyorlar. Bunlar, bu kafalar var oldukça bizim başka bir düşmana ihtiyacımız yok. Kendini, özünü, atasını sevmeyenden iş çıkmaz. Yok olması perişan olması için kendinden başka bir hastalığa gerek yok ölmeye mahkumdur o zaten.

Is kendini sevmekle başlar. Benliğini kabul etmekle başlar değiştirmekle değil. Hoş denendi de, olmadı işte olmadı yani ama hala bunun peşindeler. Biz benliğimizden koptukça perişan olduk, biz sevgisizlikten mahvolduk. Önce kendini sevmeli insan ki mutlu olsun.

Asla mutlu olamayacaklar asla istediklerine ulaşamayacaklar asla o tuzaklara bu millet bir daha düşmeyecek. Çok canımız yandı, geçmiş de çok bedeller ödendi bu uğurda. Bir daha olmaz. Bir daha o yollara girilmez. Girmeye o yollara dalavereyle sokmaya çalışanında gözünün yaşına bakmaz artık bu millet kafasını koparıverir...