Önemli olan yaşatmak

Dünya zor evet her şeyiyle zor. Yaşaması zor ölmesi zor barınması zor alışması zor bırakması zor... Uzuyor gidiyor böyle. Ama en önemlisi yaşaması zor galiba. Öyle yaşaması değil ADAM gibi yaşaması, yaşatması zor. Kendinle de bitmiyor olay tek olsan hadi amenna belki bir şekilde üstesinden gelirsin öyle böyle ama. Yetiştirmen  gerekenler var hayata öğretmen gerekenler. İnsan sadece tek kendinden maalesef sorumlu değil. Belki hayat öyle daha kolay olurdu ama olayı bu zaten. İmtihan, sorumluluk, yük, sınav... Hani derler ya "aman her koyun kendi bacağından asılır" yok işte, yok öyle yağma. Asılmıyor her koyun bacağından. Evet görünüşte öyle belki ama hadi denemesi bedava al bir koyunu as beklesin orda da gör bak ne oluyor. Öyle sıyrılmak kolay değil işte kokusunu da sen çekersin o asılır ama sende alırsın nasibini.

Hayat zaten zor ve pis ya yeterince bizde daha da olduğumuz yeri güzelleştireceğimize inadına inadına sen becerememişsin ben alasını yaparım dercesine yarış yaparcasına kafa kafaya gidiyoruz resmen pislikte iğrençlikte.

Çok mühim olay insan yetiştirmek. Belki de işte hayatın amacı anlamı budur ha. Olamaz mı zaten insan için değil mi her şey. Belki de budur olayı. Al sana ortam ne yapıyorsun görelim marifetini demek belki de. Ben sana akıl verdim, vicdan verdim, yürek verdim, imkan verdim al kolay gelsin...

Ahh kolay gelmiyor... Olmuyor... Yetiştiremiyoruz vicdanlı nesiller... Neden ama? Var ya zaten doğuştan hani diyor ya verdim vicdanını da aklını da her şeyini. Biz büyüteceğimize öldürüyoruz. Yok ediyoruz canavarlaştırıyoruz. İnsan olmanın kimyasından, amacından, yaradılışından uzaklaştırıyoruz. Neden yaparız biz bunu neslimize ki aklım almıyor. Bir insan evladını neden vahşi yetiştirir? Vicdansız ahlaksız korkusuz yetiştirir Neden? Halbuki olan bir şeyi zaten halihazırda mevcut sadece geliştireceksin biz öldürüyoruz. İnadına inadına...

Tamam bir insan çok şey yaşar belki vicdansız olur (!) hadi zamanla ben anlamıyorum da bir çocuk daha dünyada belki en fazla 10 senedir bulunan bir çocuğu sen nasıl ne şekilde yetiştirdin ki eline bir bıçak-makas alıp da bir canlıyı canlı canlı kesecek kadar vicdansız, kalpsiz, buz gibi bir yaratığa çevirdin.  Evet yaratık! İnsan olamaz küçücük çünkü daha ne bilsin ki nasıl gösterirsen nasıl anlarsa öyle yaşar o. Biz çok şükür ne kadar hamd etsem az görmedik büyüklerimizden. Köyde bahçemize komşunun köpeği gelir bir daha da gitmezdi hala da öyle... Babam da onu bazen çıkarmak isterdi dinlemezdi hayvan. Oda korksun diye sopa alırdı eline yine tınlamazdı bilirdi vuramayacağını. Anlardı kıpırdamazdı yerinden çıkaramazdı babam uğraşırdı onunla. Sonra zamanla kızdığını anlamaya başladı akıllı hayvan hadi git artık evine dendiğinde kapı açıldığında çıkardı kendiliğinden. Hiç vuramaz babam, annem hiç bir canlıya. Ee bizde öyle yetiştik... Şimdi aynı şeyden kardeşlerim muzdarip, onlar da çıkarmaya kıyamıyorlar öldürsen vuramazlar. Halbuki özellikle öğrettiği bir şey yok ne görürseler onu yapıyor çocuklar sadece. Mühim olan insan olmakta o kapıyor zaten. Sorun bizde zaten çocuk masum. Ben kızamadım o işkence yapan çocuklara onları yetiştirenlere...

İnsan da diyemiyorum... İnsan da değiller, hayvan hiç diyemiyorum onlara haksızlık olur. İğrenç mahlukatlar anca işte başka yok tabirleri. Sadece o nesillere yanıyorum ben yazık nasıl düzeltilirler, nasıl öğrenirler bir daha nasıl insan olmanın amacını kavrarlar? Yazık işte bir onlarla kalsa iyi onlarında nesilleri olacak. Hayırlı insanlar eylesin Mevlam bizi de gelecek neslimizi de...