Ölüm var!

Ölüm hak amenna.

Her canlı ölümü tadacaktır. İnandık iman ettik. Bu dünya bir han. Uğradık, soluklanacağız ve asıl gidilecek yere varacağız biliyorum.

Bir ağacın gölgesinde soluklanmak gibi burası bu dünya. Asıl tasviri bu. Bu kadar. Bir esprisi yok yani. Uğrak yeri sadece. Hepimiz elbet bir gün asıl yere göçeceğiz. Öyle ya da böyle. Sadece vakti saatini bilmiyoruz. Herkes adı gibi biliyor. Çünkü biz sadece bu dünya üzerine yaşamıyoruz. Dinimiz, adetimiz, geleneğimiz böyle. Biliyoruz yani neyin ne olduğunu. İnanıyoruz...

Hepimiz göçeceğiz bir gün. Kalan olmamış olmayacakta.

Ama gel gör ki ölüm çok acı. Çok acı. Ölmek zor.

Yaşamak zaten zor da.

Ölüm de zor be. Zor.

Allah'tan güzel kolay yaşam gibi güzel kolay ölüm de istemek lazım galiba. Elbet gideceğiz zaten. Nasılsa gideceğiz? Güzel gidelim bari kolay gidelim.

Ne zor sınavlardan geçiyoruz yine. Bir günde en fazla ne olabilirse o oldu galiba.

Evet dayanıklı milletiz alışkınız acıya diyordum kenetleniriz her zaman her daim evet ama...

Üst üste gelince ne yapacağını şaşırıyor insan. Sadece bakıyorsun. Ne acizim Ya Rabbim diyorsun. Ve sadece bakıyorsun.

Ne ilginç değil mi şu dünya. Ne garip...

Ne zaman ne olacağı karşına ne çıkacağı neyle karşılaşacağın belli değil. Yarına bile plan yapmaya gelmeyecek şu yalan dünya için biz neler yapıyoruz.

Sen yardıma diye çıkıyorsun ama bakalım yaradan ne yazmış... Ne yazıldıysa onu yaşıyoruz ki sadece.

Aciz insanoğlu. Bu hava caka kime bilmem ki.

Önce deprem, hemen arkasından çığ aynı gün olmayacak uçak kazası, metro kazası...

Hepsi arka arkaya. Var bir şey.

Rabbim biliyoruz imtihan yeri burası ama imtihanın da kolayını ver.

Bu kadar varla yok arasıyız.

Bugün varsın yarını hak getire. Onca telaş da buna. Ölüm kapımızı çalınca anca gereksiz olduğunu anlıyoruz bu dünyanın.

Unutuyoruz. Bir anda karşımıza çıkınca da ölümün varlığı bakakalıyoruz öylece.

Boşsun dünya...