Öğreniyoruz bakalım...

Hayat garip,hayat kısa,hem bir yandan çok uzun hem de ne ara oldu tüm bunlar dedirtecek kadar acelesi var.

Şaşkınım. Yetişemiyorum bazen çoğu şeye aklım da ermiyor.

Çocukluğum eriyor göz göre göre bir şey yapamıyorum mesela. Sadece ne olduğunu anlamaz şekilde çaresiz bakıveriyorum arkasından.

Ben büyüyorum ben ilerliyorum dünyayı da yerinde sayacak sanmıştım galiba.

Her bir yaprak dökümünde sarsılıyorum böyle.

Düşüncelerim karmaşıklaşıyor, ruhum anında çöküyor,çaresiz sadece gözlerimden yaşlar akıyor.

Her şey bir bir anıya dönüşüyor hayatımızın. Artık bazı şeyleri kabullenmem gerek biliyorum ama işte çoğu zaman içime söz geçiremiyorum. Beklenen sonlarda bile sarsılabiliyorum.

Son bir senedir kimi kaybettiysem o kişiyle unuttuğum sandığım ne varsa gözümün önünde beliriveriyor. Aynı film şeridi gibi tam tabiri bu. Mekanı, zamanı,saati, mevsimi, etrafı, o an var olan insanları dahi ayan beyan hatırlıyorum anında.

Bu kadar detaycı, bu kadar narin yapılı, bu kadar duygusal bir kadar hassas olmak istemezdim. Bazen olması gereken bu zaten yada olacağı buydu diyebilmek çok da üzerinde düşünmemek isterdim çoğu şeyde.

Bu yapım yüzünden çoğu şeyi en geç ben duyarım, bana duyurmamaya çalışırlar çabuk etkileniyorum diye. Hep böyleydim evet ama 30 yaş tam bir zirve oldu bende. Sanırım anca dank etti kafama hayat ve yaşam. Anca farkına varabildim gerçeklerin ne olduğuna hayatın her zaman güllük gülistanlık gitmediğine, güzel anlardan çok acıların aslında hakim olduğuna. Hayat dediğin şeyin daha çok göz yaşı daha çok sabır daha çok acizlik olduğunu...

Halbuki inanan insanlarız hep farkındayız sanıyordum hayatın gerçeklerin. Kendin yaşayınca farklı oluyormuş insan. Kimse yaşamadığı imtihan olmadığı bir şeyi bilemezmiş ahkam kesemezmiş meğer. Hayat buna izin vermezmiş.

Herkesin başına gelen er yada geç bizim de başımıza gelirmiş çünkü. Kanun böyle kural böyleymiş.

Herkes gibi öğreniyoruz bakalım düşe kalka yaşaya yaşaya acı tatlı ekşi ne varsa tada tada. Anılara baka baka iç çeke çeke ellerimiz bomboş kalbimiz değişik gözlerimiz dolu çaresiz bir nevi öğreniyoruz bakalım.