Neden?

Kıyamet alametini açık açık yaşıyoruz şuan. Nasıl haber verildiyse aynen gerçekleşiyor.

"Analar efendilerini doğuracaklar" buyruldu.

Çocukları başımıza efendilerimiz yaptık. Onlar ne derse o artık. Ne isterlerse alınıyor, ne istemezlerse yapılmıyor.

Oraya gidelim 'gidelim'. Şundan alalım 'alalım'. O gelmesin 'gelmesin'. Ona gitmeyelim! 'Tamam gitmeyelim'

Herkesin çocuğu akıllı, süper zeka... Herkes hiperaktif, herkes rahatına düşkün.

Ne derlerse daha ağızlarını açmadan gerçekleşiyor.

Ne isterlerse alınıyor. Ufacıklar ama en pahalı ayakkabıları, en fiyakalı giysileri giyiyorlar.

Aman ben yapamadım, çocuğum yapsın! Ben giyemedim, o giysin. Ben gidemedim, o gitsin gezsin...

Sınırı yok.

Ne yapamadıysak ne içimizde ukde kaldıysa onlara hak. Onlar yapmalı. Çocuklarımız en iyilerine en güzellerine layık.

Peki sonra?

Sonrası işte el üstünde tuttuğun, elini sıcak sudan soğuk suya değdiremedin yavrun, zaman geçip sen yaşlanınca bakması zor diye seni huzur evine bırakıyor.

Neden?

Çünkü yaşamadı ki bu zamana kadar bir sıkıntı. Hiç darlık yokluk bilmedi ki. Kadir kıymet nedir öğrenmedi ki. Seni annesi gibi görmedi ki hep emir veriyordu sana sende yapıyordun kölesi gibi.

Ya ben elinde güzel durmuyor diye kıyafetiyle uyumlu değil diye (!) bir gören olursa rezil olurum diye poşet taşımayan biliyorum. Marketten, pazardan, çarşıdan ellerini sallaya sallaya anasının elleri dolu olduğu halde gezen biliyorum. Haa kazara o markete pazara nasıl gitti bide o var. Fiyakası bozulur diye pazara girmeyenini mi ararsınız. Onu da gördü bu gözler. Evde yediğimiz içtiğimizden olan çöpleri dışarıya atmaya eğrineni de gördüm. Neden o atacakmış! Atamazmış.

Sofra hazırlanırken evde bir ton misafir varken herkes deli gibi koştururken, ellerine sürmüş ojesini ayağıyla sofraya sandalye çekmeye çalışanını da gördüm. Sırf arabada sıkışıyor diye yanına birini istemeyenini de gördüm. 'Neymiş ayaklarını uzatamıyormuş, herkes kendi gitsinmiş niye onlarla gelmek zorundaymış' diyenini de. Bizse arabaya birini de alalım da, oda arabanın sadakası olsun diye büyüdük. Birde 4 kardeşiz(!) O arabayı siz düşünün.

Sonra bu huzur evleri neden dolu. Bu çocuklar neden isyankâr. Bu yeni nesil neden doyumsuz mutsuz.

Neden herkes küçücük küçücük psikologlarda geziyor düşünsenize. 4-5 yaşındaki çocukların psikologluk olduğunu da gördü bu gözler.

Neden? Sorduk mu hiç kendimize. Neden böyle olduk. Bu rahatlık bu kolaylık içinde neden rahatsızız bu kadar. Neden mutsuz bu çocuklar her şeyleri olduğu halde. Eksikleri gedikleri olmadığı halde.

Acaba cevabı burada mı gizli? Acaba mı?