İyi başımıza taşlar yağmıyor bizim!

Gerçekten iyi tümden helak olmuyoruz biz. Ben bile bu halimle bazen katlanamazken içimden, aklımdan türlü türlü düşünceler geçerken Mevlam zaman tanıyor bize. Belki düzeliriz, döneriz yanlışlarımızdan diye.

O kadar pislik ki hayat. Çöp dolu. Çürümüş herkes hepimiz. Ama yine de vazgeçemiyoruz bu kokuşmuş hayattan. Böyle de bir duygusu var işte insanoğlunun. Nasıl olursa olsun ne yaşanmışsa yaşansın bize albenili geliyor. Halbuki hakikaten zor bir imtihan dünya. Ağır meşakkatli. Ama yine de yaşama azmi var hepimizde. İşte imtihanın kendisi de bu ya. Halbuki bir uyanabilsek bu hülyadan. Bir gerçekten bakabilsek etrafımıza bize kendimize. Bir dönüp baksak.

10 yaşındaki kıza, baba-oğul tacizde bulunmuşlar.

Bu kadar pislik işte dünya. Kokuşmuş. İntikam içinmiş. Baba ve oğul...

Nasıl bir utanma, arlanma vicdan eksikliği yokluğu bu ya? Canın önceden yanmış ne kadar iğrenç bir şey olduğunu biliyorsun intikam için sen de aynısını yapıyorsun. O çocukların suçu günahı ne!

Öyle ebeveynlere sahip olmak mı suçları? Onlar mı seçiyorlar ana babalarını? Peki bu iğrençliği yapanlar yakalandı ve cezalandırıldılar çocuklara ne olacak? Al da şimdi onları normal insan yap. Artık rahatsın, serbestsin günlük hayatına devam et... Olacak mı? Mümkün mü?

Sadece onları etkilese iyi... Yarın bir gün büyüyecekler elbet o psikolojiyle, nasıl olacaksa işte olduğu kadar. Sonra! Sonrası daha acı. Yaşam daha da zorlaşacak kolaylaşacağı yerde. Daha da fazlaşarak canları daha çok yanacak. Yanındaki insanlara ne olacak?

Ya da asıl mesele yanına insan alacak mı? Yaklaştıracak mı? Güvenebilecek mi? Hadi güvendi yaklaştırdı bin bir zorlukla peki aile olabilecek mi?

İnsan yetiştirebilecek mi o psikolojiyle ?..

İşte bu travma bir kişiyi etkilemiyor aslında nesillere yayılıyor. Sonra 'neden bozuğuz biz' oluyor.

Bir de benim aklımın almadığı yetiştirilme tarzımız geleneklerimiz, göreneklerimiz, dinimiz bunu bunları en büyük günah ayıp, en ağır şekilde cezalandırma sayarken bizde bu ahlak üzere yetiştirilmişken neden bu kadar çoklar? En acısı da bu. Hadi olmasa bunlar deli baş gibi yetişsen neyin ne olduğunu doğru yanlış mı olduğuna bakmadan büyüsen belki diyeceğim ama o zaman da vicdanın araya girer. Yani girmesi lazım. Benim aklımın mantığımın almadığı da bu işte. Nereye atarsın o vicdanı nasıl söndürürsün acıma duygusunu nasıl yok edersin insanlığını.

O kadar çok insanlığını kaybedip insan görüntüsü altında gezinen ne idüğü belirsiz müsvedde var ki etrafta, dünyada... Ve pislikleri. Duyduğumuz veya duymadığımız. Mevlam gerçekten çokça affedici çokça bağışlayıcı. Başkaca tarifi izahı yok bu dünyanın bence.