Ilıman insan olmak...

Aslında bir taraftan bakarsan nimet gibi bir şey ama diğer taraftan bakarsak da kendine zulüm gibi. Bir yönden çok iyi bir yönden çok kötü. İnsanı hem yücelten hem yıpratan bir özellik. Ortası yok yani. Bir yandan yükselirken diğer yanların parçalanıyor. 
Bu zamanda hayatı yaşaması, ona  katlanması kendisine en zor gelen insanlardır bu insanlar, zordur yani hayatları. Diğer insanları mutlu ederken kendisi yıpranır. Geçinilmesi en kolay insanlardır, çünkü herkese her şeye her ortama ayak uydurur. Çok sevilir, çok aranır, çok kırılır, çok yolunur, çabuk yaşlanır, her fedakarlık beklenir.

Ama gel gör ki bu insanların da bir patlama noktası, sabır taşı vardır. Bazen onlarda hayır diyebilirler, işte yıpranma kısmı burada başlar artık. Hep evet demene alışmıştır karşındakiler.Sen hayır deyince batar onlara. "Bir şey oldu sana olursun", "hayırdır ne oluyor" , " Ne bu huysuzluk" a kadar varır sonra iş. Benim de bazen hayır deme lüksüm yok mu diye söylenemezsin bile, bir garip bakılır , anlatamazsın kendini. Senden bugüne kadar neysen o olman beklenir. Gidelim mi gidelim, gelelim mi gelelim, şu olmasın tamam olmasın, bu olsun peki olsun... Sonu yok bu isteklerin, iyi niyetinden baktın uyuyorsun her daim karşındakine, bir zaman sonra fikrin sorulmaz olur. Nasılsa geliyor peşimden diye kaa'le almaz olur insanlar seni. Zamanla da  bu sana abes gelmeye başlar artık, baktın sonu yok, sınırsız her şey, kimsenin de sana sorduğu yok, olmayacak bu böyle deyip el atarsın işe, sonrası büyük şaşkınlık işte. " aaa senden hiç beklemezdik, sende yere bakan yürek yakanmışsın , göründüğün gibi de değilsin haaa..." gibi bu tür kelimelere  maruz kalmaya başlarsın. Sonrası o insan için büyük hüsran olur. Bu muydu onca fedakarlığın karşılığı yani diye düşünmeden de edemez insan. Böyle insanların fikirleri duyguları yok zannedilir. 

Onca şeyin karşılığını alamayınca, hak ettiğin değeri göremeyince , baktın olmuyor sende düzeltirsin kendini. Artık sınırlarını keskin çizersin, artık bazı şeylere tolerans göstermezsin eskisi gibi, en azından fikir beyan edersin. İşte bundan sonra da dünyanın " en çok değişen insanı " damgasını yersin. Dedim ya ortası yok. 

İşte düşününce gerçekten karar veremiyor insan  iyi midir bu ılıman insan olmak, marifet midir, meziyet midir, yoksa insanın kendini yıpratma biçimi midir,  bedenen ve ruhen yorulmanın başka bir versiyon şekli midir? Bilemedim. Karar veremedim. Hele bu zamana, bu insanlığa uygun mudur onu hiç çözemedim.