Hep unutmaktan...

Hayatın değerini anlamak için ara sıra çok da arayı açmadan şöyle bir hastaneleri dolaşmak lazım.

Baktık baya kaptırdık kendimizi hayatin akışına, bir şöyle kendimize gelmek gerek. Anca o zaman anlıyorsun neyin ne olduğunu. Anca o zaman kafaya dank ediyor. Niçin buradayız? Neden geldik, amaç neydi?

Yoksa bir kaptırıyoruz ki kendimde aynı şekilde, sanki hep buralardayız gibi geziniyoruz.

Sanki hiç ölüm yok... Sanki burada temelliyiz gibi yaşıyoruz.

Sonra da hayat karşımıza acı bir tecrübe çıkarınca afallıyoruz. Hep bu başımıza ne geliyorsa ölümü unutmaktan...

İnsanoğlu kendini bir şey zannediyor ölümü unutunca.

Onca savaşlar kavgalar hep bundan. 3 günlük dünya için. Unutmasak halbuki, değer mi bunca uğraşa acıya kedere ayrılığa zorbalığa. Hep unutmaktan...

Kendi kendimize yapıyoruz yani ne yaparsak.

Bende unutuyorum hatta bazen hiç ölüm yokmuş gibi geliyor. Öyle sürdürüyorum hayatımı geleceğimi tasarlıyorum. Şu şöyle olsun şunu böyle yaparım ederim. Sanki hiç ölmeyecek gibi. Tamda böyle dalmışken yaşamaya 'hoop' acı bir örnek çıkıveriyor karşıma sonra kafa allak bullak...  Neden bozuk psikolojimiz sanıyoruz? Halbuki haddimizi bilsek.

Ne kafa gidecek ne üzüleceğiz.

Alışkanlık edinmemiz lazım o yüzden kendimize gelmek için. Ara sıra dolaşmak lazım hastaneleri. Şöyle bir gerçekleri görmek lazım. Rüyada olduğumuzu, elbet bir gün uyanacağımızı, hatırlamamız gerek. Her şeyin yalan olduğunu... Hülyalarda gezinirken, bir anda gerçekle yüz yüze gelince en acısını yaşıyoruz çünkü. Halbuki hiç unutmasak belki bu kadar acı çekmeyeceğiz.

Hayatin kendisi acı zaten. Birde biz zorlaştırıyoruz üstüne böyle yaparak.

Nasıl çekiyor içine bizi dünya, nasıl kanıyoruz bu giz yanılsamalarına? Nasıl kaptırıyoruz kendimizi hülyalarına. Aaahhh sonrası da ne acı oluyor.

Evim olsun, arabam şu marka olsun, çocuğum şu okula gitsin, şu model ayakkabım olsun...

Ne hoş rüyalar dimi gerçeklerle kıyaslayınca.

Yazık bize...