Hayat diyorum ne zor

Ama kimsenin de ölmeye buralardan gitmeye niyeti yok. Halbuki çekilecek dert değil. Her şey zor aklınıza ne gelirse her şey.

Hiç bir şey kolay elde edilmiyor. Hep bir vermek, hep bir fedakarlık istiyor. Ve sevdiğimiz ne varsa onunla sınanıyoruz.

1 mutluysak 10 mutsuzluk karşılığı.

Her daim bitmek tükenmek bilmeyen her şeyin bir biriyle bağlantılı olduğu çetin bir sınavdayız.

Öyle bir sınav ki nerden ne geleceğini bile kestiremiyorsun çalıştığın yer ve çalışmadığın yer diye bir şey de yok üstelik.

Ama gel gör ki bunların hepsini anında unutup oyle tatlı bir hal alıyor ki gözümüzde bu dünya onca hengâme ye rağmen baldan tatlı oluyor.

Onca mutsuzluğa rağmen o 1 mutluluk bizi bir bağlıyor ki buraya koparabilene aşk olsun.

Şaşılacak şey.

Bazen aklıma takılır benim yav! Çok zor ama neden ayni zamanda bu kadar tatlı sevimli geliyor gözümüze.

Aslında bu tatlı anlarda en büyük imtihanı oluyoruz üstelik.

Sanırım belirsizlik bizi korkutan. İnsan görmediği hissetmediği bilmediği şeyden korkar.

Ve eksiklerimiz. En önemlisi eksiklerimizi bilmemiz bizi korkutan. Kendimize güvensizliğimiz.

Ama yinede aynı hataları bile bile tekrar tekrar yapmamız.

Bu korku ve bile bile yaptığımız hatalar bizi istemsizce dünya ya bağlıyor her şeye rağmen.

Evet, her şeye rağmen. Onca acıya rağmen öyle bir seviyoruz ki burayı deseler ki ölümsüzlük iksiri bulundu ama böyle devam edecek dünya acı ve çirkinlik içinde...  Bile bile yine de içeriz o suyu.

Halbuki gelip geçiciyiz hiç kimse kalıcı değil. Birde bunu bile bile bu sevgimiz.

3 günlük hayat için...

Kanmasak aslında bu aldatmacaya. Unutmasak gerçeği...

Dünyanın aslında bir vasıta olduğunu asıl gidilecek yere bizi ulaştıracağını.

Bu vasıtayı iyi yolda kullananın kazanacağını, kötü yolda kullananın kaybedeceğini...

Halbuki biz şuan oturmuş onun bir araç olduğunu unutmuş nasıl güzel bir şey olduğunu düşünüp onu seviyoruz.

Her şeyin geçici olduğunu bile bile yaşasak. Ne korku kalacak nede bu saçma dünya sevgisi...