Hayat bu işte

Bazen rüya aleminde yaşar gibi hissederim kendimi. Çok sevinçli ve çok hüzünlü zamanlarımda olur bu. Mutluluktan veya acıdan çıkacak yer bulamadığımda gerçeklik algıma bir şeyler olur. 'Allah'ım, ben mi yaşadım bunları? Nasıl anlar bunlar.' derim. Bazen nasıl şükredeceğimi bilememekten bazen de o acıyla nasıl başa çıkacağımı bilememekten olur.

Bugüne kadar olanların en ağır hallerinden birini de 6 ay önce yaşamıştım. En yakınlarımdan birini kaybettim hatta çocukluğumdan bir parça koptu gitti. O zaman iyice anladım ki ben parçalanıyorum yavaş yavaş. Beni ben yapan anılarım hatıralarım kayıp gidiyor ellerimden çaresizce. Ne bedbaht bu insanoğlu ne aciz ne çaresiz ne zavallı o zaman anladım. Ve işte o zaman hakikaten rüya alemindeydim. Öyle hissettim kendimi uzun bir süre. Her kalktığımda rüya gördüm ben dedim bu yaşadıklarımın hepsi rüyaydı. Sonra dedim ki "Allah'ım nasıl acılar bunlar. Rüyada canım çıktı paramparça oldum gerçeğini yaşatma"

Birden aklım başıma gelirdi sonra. Rüya değil ben yaşadım bunları.

O ikilemde kaldım uzun bir süre. Teyit ederdim eşimde "Rüya değil değil mi? Yaşadık, sende biliyorsun. Rüya olsa sen bilemezsin. Rüya mı gerçek mi? "

Korkmuştu benden. "Bak olmaz böyle biz inanan insanlarız. Sen böyle yaparsan olur mu hiç. Kendine gel. Allah'ın takdiri. Yok sayamazsın. Boyun eğmek zorundayız. Tamam zor ama böyle de olmaz" Başlardım ağlamaya. Sonra da derdim "Aman iyi ki rüya değil. Yoksa bir daha yaşamak zorunda kalırdım yaşandı bitti"

Teselliye bak. Aklım iyice ere ere göre göre yaşaya yaşaya ilk kaybımdı bu. Çok oldu öncesinde ama çocuktum bu kadar acısını anlamamıştım. Şimdiki kor gibi yaktı.

Çoğu düşüncemin değişmesine vesiledir bu olay.

6 ay öncesiyle şimdi ki Nagihan çok farklı.

Hayat işte buymuş. Sevinç ve hüzünlerinden ibaretmiş insanoğlu. Onların da hiçbirinde katkısı yok. İkisini de veren Allah alan Allah.

Çok sevinçli anlarımda hayal gibidir benim zihnimde. Onlara da aman rüya olmasın diye dua ede ede uyanırdım. Birine ne olur rüya olsun birine aman sakın olmasın...

Hayat işte. Belki de özeti bu galiba.