Durum vahim

Uzun süredir gezmiyorum. Gezmeyince çok da alışveriş yapmıyorsun. Ve piyasadan haberin olmuyor. İnternet alışverişi de bir yere kadar bazı şeyleri bizzat görmen gerekir. Neyse bu hafta sonu şöyle bir dolaşma imkanım oldu. Başka bir işim vardı hazır girmişken alışveriş merkezine dolanmadan çıkmak olmaz. Zaten uzun süredir uğramıyoruz gitmişken gezelim dedik.

Ağzım açık kaldı. Bu ne pahalılık! Şaştım kaldım. Evet tamam her şey bir anda fırladı ama ben bizzat adam akıllı görünce küçük dilimi yutuyordum.

Hiçbir şeye elini sürmeye gelmeyecek derecede pahalılık. Bunca zaman tedbirden ötürü gitmiyorduk ama zaten bir yere de gidilecek gibi değilmiş ki.

Evde ne varsa gözü gibi bakmalı insan şu aralar. Mazallah en ufak şeyi bozmaya gelmeyecek.

En basit örnek, benim evimde olan çay makinesini gördüm onun 100 lira altındayken fiyatı, ben komple takımını almıştım. 'Bu ne' diye bağırmışım bakarken. Çok da fazla bir zaman geçmiş değil üstelik bu kadar ağır bir fark oluşturacak. Bu en basiti aslında işin.

Sonra gençler geldi aklıma. Bu kadar bunalım da ve çıkmaz da olmaları gayet normal. Benimde var kardeşim hem de iki tane. Neden böyleler, neden umutsuzlar, hayalsizler, çabasızlar diye hayıflanıyordum. Ama haksız değiller. Gayet çok haklılar. Vaziyet, gidişat çok kötü.

"Bir ışık göremiyorum" demişliği var en küçüğümüz için ne kadar üzülmüştüm. Yaşı da küçük değil 20 yaşında şunun şurasında. Ne kadar kaldı ki adam akıllı hayata atılacak. Okulun bitmesine bakar. Ama o koskoca adam hayatını yürütecek gücü enerjiyi kuvveti güveni kendinde göremiyor. Gerçekten en ufak bir itiraz bir laf edilemeyecek, onlara kızılamayacak kadar vahim durum. Bu sefer gerçekten taa içimde yaşadım, anladım.

Aslında hep öyleydi. Biz ülkece rahata alışmış insanlar değiliz zaten. Hep her dönemin ayrı zorluğu vardı. Ama bizim babalarımız da bu kadar ümitsizlik var mıydı bilemiyorum. Bugüne kadar sormak hiç gelmedi aklıma. İlk soracağım şey bu olacak görünce ona.

Dedim ya hep böyleydi diye. Geçen televizyonda Kemal Sunal'ın bir filmi oynuyor. Geçen diyalog şu,

"Piyasa çok kötü, her şey ateş pahası, pazara gidilecek değil, ekmek bile şu kadar oldu..."

Eşimle birbirimize bakıp gülmeye başladık o an. Dedik ki, "Eee biz aynıymışız ya bir şey değişmemiş " Hala aynı şeyleri konuşuyoruz.

Ama bu sefer bir şeyler farklı sanki ekstra üstümüzde bir ümitsizlik var. Açılmak için gezmek istemiştim alışveriş merkezini daha da içime kapanarak çıktım.