Çok pus var

Karışığım doluyum dopdoluyum boğazım düğüm düğüm.

Korkuyorum diyeceklerimden (diyeceklerimizden), yapacaklarımdan (yapacaklarımızdan),  düşüncelerimden, olacaklardan, olasılıklardan, dilimin ucuna gelenlerden, aklımın köşesinden geçenlerden...

Korkuyorum...

Olasılıklardan...

Hava çok puslu...

Her şey birbirine girdi karıştı, karman çorman oldu.

Zaten karışık olan daha ne kadar karışır ki?

Ne kadar karışabilirse o kadar karıştı.

Sonu mu? Belli değil. Ucu yok...

Gidilen yol kötü çok kötü. Varışı güzel olur mu?

Saat gece 01:30.

28 Şubat Perşembe. Uyuyamıyorum.

Ne yapacağımı şaşırdım. Yatsam ayıp geldi, yatamadım oturdum ağladım. Kalktım oğluma baktım yine ağladım. Dua ettim çok "Rabbim hayırla doğsun güneş ne olur!" Kur-an okudum.

Kalktım yine yatamadım, ayıp geldi.

Ne yapayım ki şimdi ben. Bir şey yapmam lazım ki ne? İçim parçalanıyor sıkışıyor nefesim düzensizleşti.

O çocuklar kolay büyümedi. Yeni öğrendim bende. Bilmezdim daha önceden. Ne zor ahh. Ne de güzel. Ama zor.

Ne olacak şimdi?

Ben burada perişan olmuşken o analara ne olacak şimdi?

Hakikaten ilk defa korka korka kendime bile zor sordum, ne olacak şimdi?

Mehmetçiğime mi üzüleyim analarına mı üzüleyim güneş doğunca neler olacak onami üzüleyim aklıma gelenlere mi üzüleyim...

Dilimin ucuna gelip de kendimden korkup dilimi ısırdığıma mı şaşırayım.

Aklımın ucundan dahi geçmesin bazı şeyler diye diye, söylenmeyene mi yanayım?

Bunu fırsata çevireceklerini adım gibi bildiğime mi üzüleyim?

Çok kanan olacak, çok.

Çok karışacak ortalık, çok.

Nasıl karışmasın. Biri çıkıp ta söylesin.  Korkuyorum. Hakikaten...

İlk defa çıkamayız işin içinden diye korkuyorum.

Çünkü büyük, çok büyük...