Çok isterdim gamsız olmayı

Ne zor varlık şu insanoğlu. Karmakarışık. Ama hep haklı. Daima haklı. Haksız olduğu hiç görülmemiş. Hep yaptıklarının bir nedeni, bir aması var. Ben bunu yaptım ama... yla başlayan. Kesinlikle "hak" la biten. Ayni lisanı konuştuğun halde derdini amacını anlatması en zor varlık. Bazen hayvanlarla bile daha kolay iletişime geçebiliyorsun. O bile seni bazen daha iyi anlayabiliyor kendi cinsine anlatana kadar.

Ben merkezci, başına buyruk, kendi yıkılmaz doğruları olan bir canlıdan bahsediyoruz. Bazen hakikaten çok yorucu oluyor. Kendimi anlatamayıncata içime kadar yorulduğumu hissediyorum. Ben ki kendini kolay ifade edebilen kelimelerle arası baya iyi olan biriyim. Çekinmem de kendimi anlatırken gayet rahat ifade edebilirim kendimi. Bunu bende bilirim çevremdekiler de der konuşabiliyorsun kelimelerde iyisin diye. Ama gel gör ki bazı zamanlar oluyor bazı insanlara karşı tıkanıyorum. Kelimelerle oynayabilen ben bir araya getirecek kelime bulamıyorum. Türkçem bazı zamanlar sona ulaşıyor. Sonra kendimden şüphe ediyorum ben mi anlatamıyorum acaba diye. Nadir becerim var onlardan biri de iyi konuşmak. Acaba diyorum konuşmayı mı unuttum? Neden istediğim yere ulaşamıyorum? Niye kendimi ifade edemiyorum?

Tıkanıp kalıyorum.
İlk zamanlar debelenirdim hakikaten bazı anlar olmuştur tıkanıp çileden çıktığım. İnsanın derdini anlatamaması ne zor bir durum. Haklılığını ispat edememesi. Acayip sinirime dokunurdu sonuca ulaşamamak kendini anlatamamak. Çok sonra sonra anlamaya başladım. Seninle değil karşıdaki insanla alakalı bir durummuş bu. Evet hala kabul etmek de zorlanıyorum yalan değil. Bildiğim halde nedenini, ulaşmak istiyorum yine de çözüm arıyorum inadına, beceremeyince de çöküntüye uğruyorum. Yıpranıyorum da böyle olunca. Hakikaten benim açımdan çok yıpratıcı bir durum. Beynimin içini kemiren bir durum.

Zan altında kalmak, yaptığımın amacının dışında anlaşılması, karşı tarafa ulaşamamak, mağdur olanın ben olduğumu ispat etmeye çalışmak, ne yapsam iletişim kuramamak, yaptıklarımın yanlış anlaşılması akabinde anlatsam da çabalasam da sonuçsuz kalmam...

En enen sinir olduğum, içinden çıkamadığım, çıkamadıkça da delirdiğim, kendi kendimi yediğim, kendimi hasta ettiğim konulardır. Acayip bir hal alır içim. Bir uçurum oluşur adeta bedenimin taa ortasında. Ben debelendikçe daha da derinleşir. Ben çırpındıkça sarp kayalar oluşur. Ve bu bir kere de olmaz hakikaten çabalarım. Uzun zamanımı alır. İşte yine de olmazsa hepsi birleşir ve ben karşımdakini o içimde açılan uçurumun dibine gömerim. Bir daha çıkarmamak üzere.

Memnun muyum bu durumdan asla!
Beni öldüren bir özelliğim bu. En nefret ettiğim ama asla değiştiremediğim huyum.

33 yaşıma geldim asla bu huyumu törpüleyemedim. Hala çok insan gömülüdür içimde bir yerlerde. Ne yapsam çıkaramıyorum onları oradan. Bazen diyorum Nagihan saçmalama ölümlü dünya hiçbir şey için değmez ama yok kendim kendime söz geçiremiyorum. Çok yorucu aslında benim içinde onları ne olursa olsun içimde taşıyorum her ayrıntılarını kesinlikle bir noktasını dahi unutmayarak. En değiştirmek istediğim huyumdur. Keşke becerebilsem ama yapamıyorum. Çok eksikliğim var bu konuda.
Emek verdiğim, değer verdiğim biri beni anlamamakta ısrar edip, suiistimal etmeye giderse iş ben çığırından çıkıyorum. Gamsız olmak gerek bu hayatta. Yoksa hakikaten çok yorucu.