Çocukluğum ve annem...

Herkes hasta. Çevremde şu aralar özellikle iyiyim diyen kimse yok neredeyse. Nereye kafamı çevirsem ya hapşıran ya burun çekenlerle dolu. Biz bile neredeyse 1 hafta olacak kendimizi kapadık azıcık toparlanmayı bekliyoruz bakalım.

Ama mübarek kısır döngü gibi kendileri, arayı fazla açmadan yine kapımızı çalıyor.

Çok beklemeden yine kendisine yarenlik ediyoruz.

Böyle zamanlarda anlıyor insan sağlığın kıymetini. İnsanoğlu işte anca kaybedince kıymete biniyor her şey. Bir öğrenemedik bir düzelemedik şu konuda. Elimizdeyken hor kullan gidince özlemle bak.

İnsanoğlu hep böyleydi böylede sürecek gidecek bu huy üzere.

Ama ben ömrüm boyunca bu kadar iyi bakmadım kendime ama hiç de bu kadar hasta olmamıştım. Öyle bir hal alıyor ki bazen sanki ben kendime baktıkça daha da fenalara düşüyorum gibi geliyor. Bakmasan sürünüyorsun mübarek illette. Baksan da sürünüyorsun anlamadım ben bu işten bir şey. Kurtuluş yok gibi illa seni yerden yere vuracak şöyle bir savuracak öyle gidecek.

Bundan iki yıl önce hastalanınca bakanımız oluyordu da en azından biraz daha rahat ediyorduk. Şimdi herkes başının çaresine bakmak zorunda mecbur kalıyorsun baş başa. Normal bir grip olsanda artık böyle. Sevdiklerine de bir şey olur korkusuyla sürünsek de kendimize bakmayı öğrendik. Tek başımıza mücadele etmeyi öğrendik. Naz yapmamayı öğrendik mecburen.

Ve en önemlisi ailenin kıymetini öğrendik. Birinin sana bakabilecek olmasının kıymetini öğrendik. Meğer ne değerliymiş de haberimiz yokmuş. Kendimizle tek başımıza savaşırken anladık bunları.

Halbuki insan ne kadar muhtaç oluyor bu gibi durumlarda. Bir bardak suya muhtaç kalabiliyorsun. Ama işte iş  başa düşünce nasıl da oflaya puflaya mecburen kalkıyoruz yerimizden. Kişi kendinden bilirmiş işi, benimkisi de o hesap bu yazdıklarım. Ben de öğrenmeye başladım da. Normalde olsa yerimden oynamaya bile takatim olmaz bu halimle ama mecbur kalınca kendi kendine neler neler de yapabiliyor muşum onu gördüm.

Başka zaman olsa hayatta aklıma düşmeyecek görüntüler düşüyor önüme. Annemi hatırlıyorum istemsizce. Meğer hakikaten insan yaşamadan tatmadan aynı duyguları kimseyi anlamazmış onu öğrendim. 20 seneki anılar daha dün gibi geliyor aklıma.

Kendi çocukluğum ve annem...

Aaa meğer hiçbir anı silinmiyormuş insan beyninden.

Geçmiş de annemin yaptığı fedakarlıkları şimdi ben üstleniyorum ve anlıyorum ki hiç kolay değilmiş ama yine de şikayetçi olmuyormuş insan. Ve yine farkında olmadan o zamanlar, zorlukla ve büyük fedakarlıklarla büyümüşüz meğer biz. İnsan yaşayınca anlıyormuş meğer.

Tatmadığı duyguları bilemezmiş insan bunu öğrendim ben.

Hem de şu ne yapsan haftasını doldurmadan gitmeyen klasik grip vakasında. Komik ama gerçek.

Olsun buna da şükür en azından çıkarılacak dersler daha da kıymet verilecek birilerini bulduk.

Eee gitmek bilmeyen bu mübarek mi diyeyim ne diyeyim gribinde faydası varmış be öğrenmiş olduk.