Çember daralıyor

Mahvettiler, yok ettiler.

Ne kadar masallara destanlara konu olan şehir varsa yerle bir ettiler.

Ezelden beri namları dünyayı kasıp kavuran sanki cennetten birer köşe diye tasvir edilen ne kadar şehir varsa hüsran oldu.

Bağdat gibi diyar olmaz derdik ortada Bağdat bırakmadılar.

Medeniyetler şehri Şam derdik yerle bir ettiler.

Kutsalımız vazgeçilmezimiz ilk göz ağrımız Kudüs'ümüz var derdik yakıp yıkmaktan beter ettiler.

Ne Bağdat kaldı ne Şam kaldı ne Kudüs kaldı.

Şimdi de Beyrut...

Gitti güzelim şehir.

Gitti Orta Doğu'nun kalbi.

Dünyanın ortası dersek, fazla olmaz.

Ne kadar bizim için değerli şey varsa teker teker elimizden alıyorlar. Hiç vazgeçmeden yorulmadan zorlanmadan. İstikrarla yürüyorlar. Çevremizi teker teker ateş çemberine alıyorlar.

Hayır, bu nasıl bitmek tükenmek bilmez bir amaçtır? Aklım almıyor. Bu nasıl bir istiktar? Bu nasıl bir acımasızlık? Amaçlarına ulaşmak için her yolu her ihtimali deniyorlar.

Kala kala elimizde sağlam dediğimiz bir İstanbul'umuz kaldı.

Ama yok. Burası başka yerlere başka bir şeye benzemez. Yeter artık yetti de.

Tüm bu çabalar bu felaketler bir amaca ulaşmak için.

Amaçlarına ulaşmaları için de İstanbul şart.

Tüm uğraşlar bu yüzden.

Öyle kolayca alamayacaklarını anladıkları için zaten bu çember. Kaçacak yerimiz kalmasın diye. Örümcek ağı gibi çevremizi sarıyorlar. Geçtikleri dokundukları her yeri yakıp yıkıyorlar.

Yakıp yıktıkları yerlerde yaptıkları gibi burada da her şeyi denediler. Ama olmadı amaçlarını tutturamadılar. Çünkü burası farklı.

Tam tamam oldu olacak derken başa sardılar her defasında. Ne yaptılarsa emellerine ulaşamadılar.

Baktılar olmuyor daha da sinsi daha da kalleşçe yaklaşmaya başladılar. İçten içten bitirmeye karar verdiler. Sinsice anlamadan zehirlemeye başladılar.

Başarısız da oldular diyemeyiz. Çok yozlaştık çok değiştik değerlerimizi unuttuk atamızı adetimizi unuttuk bazen ama taa içe giremediler.

Bizde ki devlet, bayrak, toprak sevgisi kimseye benzemez. Çok uğraştılar bizimle.

Tam 40 senedir canımızla kanımızla çarpışıyoruz.

Sanki bir savaştaymışız gibi hep tetikteyiz ama ortada görünür bir düşman yok. Hepsi piyon. Kimle uğraşıyoruz kime karşı savaş veriyoruz hiç bilemedik.

Hep kalleşçe yaklaştılar.

Hâlâ da yaklaşmaya devam ediyorlar. Ateş çemberini daraltıyorlar. Yavaş yavaş yakmaya çalışıyorlar.

Allah'ın izniyle alnımızın akıyla bu günleri de atlatacağız. Her şeyden sıyrıldığımız gibi bundan da sıyrılacağız. Ve yine uğraştıklarıyla kalacaklar.