Büyümek mi acı olan ya da sevdiklerinin büyümesi mi?

Yalansın dünya. Bedbahtsın dünya. Tüm hünerin göz boyamak dünya. İki dal çiçek uzatıp, cehennemi yaşatmak marifetin.

İki dal bahara kanıyoruz, tav oluyoruz işte. Gerisi mi?

Offf offf...

Ne acı, ne keder, ne dram, nasıl bir ciğer yangısı...

İnsan bunların hiçbirini yaşamayacak sanıyor baharı görünce.

Hep öyle kalacak, mutlu mesut yaşayacak, keder onu bulmayacak sanıyor insan.

Sevdikleri hep yanında hiç eksilmeyecek. Böyle güzel anılarla, güzel anlarla geçecek ömrüm sanıyor.

Sevdiklerin azalmak yerine çoğalıp koskoca olup mutlu mesut yaşayacak zannediyor.

Acı mı, çaresizlik mi, tükenmişlik mi bilmiyorum ki daha o zamanlar. Gelmemiş henüz başıma. Görmüşüm tabi, üzülmüşüm hatta başkalarına, az da olsa yanmış içim. Yaşamadan öğrenmiyormuş ya insan işte öyle ben bilememişim. Ben böyle olacağını hem de hiç bilememişim. O karşıdan üzülmek neymiş ki, o azıcık iç yangısı neymiş ki, o karşıdan bakmak neymiş ki Allah'ım.

İnsan başına gelmeyecek sanıyor. Ona acı, hastalık, keder, çaresizlik uğramayacak sanıyor. Gelince de...

ALLAH...

Eyvahlar olsun bu neymiş diyorsun, Rabbim bu acıyla yaşanır mı, dayanır mı ki insan buna diyorsun.

Ama bir bakmışsın hem yaşıyorsun hem dayanıyorsun.

Hem de nasıl biliyor musunuz; kuzu kuzu.

Yok çünkü, başka çaren yok, elinden gelen yok, gücün yok...

Ne verilmişse sana onu yaşıyorsun. Bazı şeylere artık gücün yetmiyor. Diyor ki Mevlam, senin sınırın burası. Buradan ilerisine karışamazsın.

Karışamıyorsun da.

Kendini paralıyorsun, dayanamıyorum diyorsun, elinden ne gelirse canla başla yapıyorsun. Ama o kadar. Sınırı varmış insanoğlunun.

İnsan bazen hakikaten kaçmak istiyor ya da geriye dönmek. Güzel anlara, sevgiyle sağlıkla hatırladığı güzel günlere.

Büyümek acıymış be dostlar... Acıyı öğretiyormuş sana. Hakikaten çocukken daha kolay daha güzelmiş hayat.

Belki de benim büyümem değil de benimle beraber herkesin büyümesi acı olan...

Tek ben büyüseydim amenna. Bu aralar hep eskilerde kafam. Eski sağlıklı genç hallerinde herkesin. "Hep öyle kalsalardı ya" düşüncesinde. Kime baksam beynim de bir anda o halleri beliriveriyor gayri ihtiyari.

Beynim bulanık, kafam kazan, dermanım eksik, neşem sönük, enerjim düşük bir hallerdeyim.

Azıcık yerlerdeyim...