Biz de kabahat!

O kadar pahalı ki her şey. En dandik dediğimiz şey bile dünya para. Paranın kıymeti mi kalmadı bereketi mi bilemiyorum.

Ayakkabı alayım dedim raf da ve ya vitrinde beğeniyorum, elimi bir atıyorum 650, bırakıyorum 500 (!) indirime girmişmiş...

Onu da bırakıyorum başka bakıyorum 400...

Birde bunların üst rafta olanları var. Onlara hiç el dahi uzatmıyorum, korkuyorum göreceklerimden.

Baka baka birkaç ayakkabı beğendim aldım biri 350 biri 300. Allahhh!! Dedim eşime bak buldum!

Ne buldum uygun(!) ayakkabı buldum. Artık o kadar kafayı yedik ki 350 liralık ayakkabı bize uygun gelmeye başladı. Sonra oğluma bakayım dedim bebek ayakkabıları dahil güzel alacağım dersen onlarda 300 den başlıyor. En son pes ettim ve oturdum dedim ki ben bakmıyorum. Ya bende sorun var elimi attığım ateş pahası ya da bu insanlar çıldırmış. Sen bak kendin dedim. 1000 liraya ayakkabı alan varmış. Kıyıp da alan varmış.

Marka takıntısı var hepimizde. İstiyoruz ki bende dahil en güzeli olsun. Artık güzel dedin mi bir duracaksın bir düşüneceksin.

Hele ki gençleri tutamıyoruz. Mümkünatı yok onları ikna etmenin. Dinlenmiyorlar anlamıyorlar hatta umurlarında bile değil. Olacak. Kaçarı yok.

Ama bizde kabahat öyle yetiştirdik ve yetiştirmeye devam ediyoruz. Diyorum ya 1000 liraya ayakkabı var ee satılmasa olmaz demek ki hatırı sayılır da alıcısı var.

Tüketim çılgınlığı var. Bitmiyor. İhtiyaç hiç gitmiyor. Oda olsun şu da olsun. Bilmiyorum ki artık 2-3 çift ayakkabısı olan kaldı mı?

Artık dolaplara sığmıyor eşyalarımız ama yine de yok yok.

Şimdi askeri ücretle çalışan birinin veyahut ailenin çocuğunun ayağında bile marka ayakkabı nasıl alıyorlar nasıl idare ediyorlar şaşırıyorum.

Bir komsum vardı seneler evvel 3 4 yaşında bir oğlu. Her istediği alınırdı çocuğun. Çizgi film kanalının reklamlarında çıkan her oyuncak mutlaka ertesi gün alınırdı. Ve o kadar uçuk fiyatlara satılıyor ki onlar.

Çocuk artık alışmış alınmasın istediği zaman kıyametler kopuyordu sakinleştiremiyorlardı.

Mutlaka alın dediği an alınacak. Dünya kadar oyuncak ve hiç kıymeti değeri yok. Oynadığı 1 saat sonra atardı bir kenara yüzüne bir daha bakmazdı ya da kırardı.

Sıkılıyor diye her yere taksiyle giderdi otobüs kullanmazdı. O çocuk hiçbir sıkıntıyı kalabalığı bile görmedi. Şimdi ne oldu bilmiyorum. Bu sadece bir örnek.

Aslında ne yapıyorsak biz kendimize yapıyoruz.

Talep var alan var demek ki adamlar 1000 liraya bile ayakkabı satabiliyor.

Ve işin kötüsü onları normal senin benim gibi halk alıyor. Etimiz ve budumuz neymiş gibi...