Bir şeyler yapılmalı

Hiç iyi şeyler görmüyorum ve duymuyorum uzun zamandır çevremden özellikle gençlerden. Ve bu beni çok umutsuz hale düşürüyor. O kadar inançları yok ki hayata dair. Sanki hayatın sillesini yemiş çökmüş yaşını başını almış yetişkinler gibi davranıyorlar.

Ne inanç ne heyecan ne tutku...

Hiç bir şey yok. Bomboş hissediyorlar. Bir ışık bir gelecek bir ferah yaşam inancı sıfıra düşmüş durumda. Hâlbuki tam heyecanlı fıkır fıkır neşeli zıpkın gibi olmaları yaşta düşündükleri ve düştükleri duruma bak. Ben çaresiz kaldım ne iyi ne kötü söylenecek bir çift söz bulamadım. Bir kere bir söze çok yıkılmıştım " ilerisi diye bir şey yok, bak o yol kapkaranlık, ufacık bile bir ışık yok, karambole yuvarlanıp gideceğiz bakalım, o yüzden yanıma birini takamam, benim cesaretim yok mecbur yürüyoruz, birine de çıkıp gel beraber yürüyelim diyemem..." Ne çok oturmuştu içime anlatamam.

Haklıydı da. Diyecek de sözümde yoktu. Kısacık bir teselli cümlesi bile bulamamıştım. Ve ben bir cümleye daha takıldım " 25 yaşında ve 65 yaşında ki adamları düşündükleri duruma bak! Biri askeri ücret değerinde para alabilmek için çabalıyor uğraşıyor onu bile vermek istemiyorlar. Bu çocuk 25 yaşında!

Öteki de 65 yaşında hala harıl harıl çalışıyor. Neden? Keyfine değil herhalde. Çalışmak zorunda geçinmek için. Ben şimdi kime inanayım, kime kızayım, bu işin faturasını kime keseyim, ben şimdi kimi örnek alayım, kime dert yanayım..."

Bakın buna da diyecek laf yok. Yok. Kelimeler tükeniyor tam burada. Boğaz kuruyor tek bir harf bile çıkamıyor o ağızdan.

Neden?

Çünkü haklı. Çünkü gidişat hiç iyi değil. Gençlerimiz zaten iyi değil. Bu ne demek geleceğimiz yok demek. Genç demek gelecek demek. Bu kadar ümitsiz yetişen gençlikten ne hayır bekleyebiliriz ki.

Bir ümitleri yok bir yol gösteren ışıkları bir inançları yok. Olmaz. Böyle olamaz. Böyle devam edemez. Bakın bu bir yıkımdır. Bu yavaş yavaş da değil gayet açık seçik bir eriyiştir. Yok, oluştur bu. Genç beyinler ölürse geriye ne kalır ki. Ümit inanç biterse ne kalır geriye. Ben söyleyeyim; uçsuz bucaksız bir karanlık... Mum misali eriyip yok olmak kalır geriye.

Gençler son kale, kesinlikle kaybedilmemesi gereken bir kale. Her şey yitip gidebilir ama onları inançları gitmemeli, ışıkları sönmemeli, gözleri hep parlamalı, insan onların yüzüne bakınca rahatlamalı ferahlık duymalı bir yolu var diye hissetmeli...

Bir şeyler yapmalı... O ışık geri getirilmeli başka yolu yok.