Bir buruk Ramazana daha merhaba

Yine buruk bir Ramazana giriş yaptık. İnsan sevinse mi üzülse mi şaşırıyor.

Ramazana seviniyorsun ama böyle de olmaz ki diye düşünüp de üzülmeden edemiyor insan. Bizim adetimizde Ramazan dendi mi akla kalabalık sofralar, bolluk bereket, sohbet muhabbet, hep beraber kılınan teravihler, tüm mahalle bir arada okunan mukabeleler geliyor.

Çok değil birkaç sene öncesinde kaldı ama resmen içimizde koskoca bir özlem bıraktı.

Hep beraber, cümbür cemaat iftar açıp, oturup üstüne çay içip, alelacele koştura koştura teravihe hazırlanıp tüm mahalle bir arada camiye gitmeyi, sonra da gelip kapı önünde sahura kadar çay çekirdek eşliğinde oturmayı o kadar özledim ki. O zamanlar tabi kıymetini bilmiyoruz ki tüm bunların şimdiyse hepimizin burnunda tütüyor. Bizim ortamımız çok müsaitti, sahura kadar herkes çoluk çocuk dışarıdaydık. Kimse ses etmez, kızmaz, karışmaz, herkes hayatından gayet memnun, neşe, muhabbet, kaynaşma içerisinde koca bir ay geçirirdik.

Kadınlar masa ve sandalyeleriyle bir kenar da, gençler bir kenarda, çocuklar ortada sonra sonra beyler de katılmaya başlardı bu ortama. O kadar bereketli neşeli geçerdi ki o günler. Sonra baktık tüm bunlar iyi geldi bize tüm mahalle hep beraber dışarıda iftar yapma fikri çıktı ortaya. Upuzun ardı ardına konulmuş masalar, iftar için aralarında hızlı hızlı hazırlanan biz, muhabbet içinde kurulan sofralar, ardından açılan iftar sonra hep beraber cami yolu tutulurdu. Camiden çıkınca da aynı yerde bir de sıcacık çay. Ooohh mis.

Aradan çok uzun yıllar geçmiş gibi anlatıyoruz tüm bunları artık. Ha geçecek ha gidecek derken bizde pes ettik galiba.

Herkes de tek bir söz kaldı "gideceği yok zaten" "kabullenmek lazım artık galiba"...

Bir buruk Ramazana daha merhaba.  Hem de ne buruk. Tam da en karışık hengamede karşılıyoruz onu.

Olsun ne yapalım kavuştuk ya buna da şükür. Bereketiyle gelirken sağlığıyla da gelsin inşallah.