Bencillik

Napacağız, bilmiyorum.

Doğuştan gelen bir şey mi, yoksa sonradan edinilen bir huy mu? Onu da bilmiyorum.

Çağımızın hastalığı falan değil, ezelden beri var olan bir şey.

Ya artık fazla çoğaldı ya da ben, tahammül sınırlarımı aştığım için bana fazla geliyor.

Nerede görsem, dayanamıyorum. Aşırı rahatsızlık veriyor. Uzağım, yakınım fark etmiyor. Sadece sevmediğim insanlara karşı değil, sevdiklerim de yapınca sinirleniyorum. Hani derler ya sevdiğininkini görmezmişsin, anlamazmışsın, batmazmış sana. Yok, ben o sınırı da aştım sanırım. Kim varsa gözüme batıyor müdahale etmek istiyorum. Hem de öyle kontrollü şekilde falan değil, gayet bodoslama.

Kime yapılırsa yapılsın! İster sevdiğim kişiye yapılsın, ister sevdiğim bana yapsın...

Ne pis illettir bilmem. Anne, baba, evlat da ayırmıyor ona şaşıyorum ben. Bencil insan sadece kendini düşünüyor. Karşısındaki evladı dahi olsa, umursamıyor. Ya öyle bir rahatlık işte... Kendi keyfi olsunda kim harcanırsa harcansın umurunda değil.

Öyle pis bir huy! Alışkanlık! Neyse işte... Onu daha çözemedim. Ben rahatsız oluyorum karşımda yapılana o hiç oralı değil, sanki zorundaymış herkes. Olmalı o dediği şey anında. Herkes sorumlu. Bilmiyorum hiç mi düşünmüyorlar? Hiç mi yaptıkları batmıyor?

Karşıdan görünüşü çok can sıkıcı. Yaşayanı söylemiyorum bile. Hele ki bunu sana sevdiğin, değer verdiğin bir insan yapınca... Kırılacak diye bir şey de diyemiyorsun. İstemsizce sen daha fazla kırılıyorsun.

Galiba, bu yüzden dobra insanları daha çok seviyorum. Ne olursa olsun söyleyebilen insanları. Bende söyleyemeyenlerdenim çoğu zaman. Karşımdakini kendimden daha çok düşünüyorum ve bu insanı gerçekten çok yıpratıyor. Düşünceli olmak...  Evet, güzel ama her şeyin fazlası gibi buda zarar bünyeye.

Bazen bakmalı insan kendine. Biliyorum zor ama yapmalıyız bunu. Başarabilmeliyiz.

Ve bu yüzden  dobralığa ve dobra insanlara karşı bir sempatim oluşmaya başladı.  Önceleri kırıcı gibi gelse de, galiba en masum olanı bu.