"Ben"lik virüsü

Kıyamet yakın. Çünkü insanlığımızı kaybetmeye başladık. İnsan olma vasfından hızla uzaklaşıyoruz. Hayvan da diyemeyeceğim haksızlık olur onlara. Tarifi olmayan edilemeyen bir mahlukata dönüşüyoruz. Görüntü hala insan ama. Baksan karşıdan insanız...

İnsanı insan yapan temel duyguları kaybetmeye başladık. Zapdedilemez bir şeye hızla dönüşüyoruz. Bir virüs gibi herkesi sardı.

"Benlik" virüsü.

Ne merhamet bıraktı ne tahammül duygusu insanda.

Kuduz bir köpek gibi oradan oraya saldıran bir şeye dönüştürdü insanoğlunu. Ama bu bir anda olmadı tabi. Uzuuunn bir geçmişi var.

O kadar bencil olduk ki bizden başka kimse umrumuzda değil. Sadece ben ve benim hayatım.

Ben, benim arabam, benim ÇOCUĞUM, benim evim... Hep ben ben!

Başka hiçbir şey umrumda değil. "Ben"im işim hallolduysa bitmiştir. Amma olmadıysa yıkarım ortalığı veririm, ateşe sıraymış, beklemekmiş öncelikmiş anlamam.

Neymiş efendim çocukları rahatsız oluyormuş, nedenmiş daha farklı ifade ettikleri için duygularını o masumlar. Neden? Çünkü onlar farklılar. Çünkü onlar "ben"im çocuğumun yanına layık değiller. Evet tamam onlarda okusunlar ama burada değil başka okulda okusunlar(!)

Olmadı mı istediğim en adi davranışı bile yaparım.

Yaptılar da zaten okul bahçesinde çocuk yuhaladılar (!) Evet! Yaptılar bunu!

Daha ben okulda arkadaşını yuhalayanını anlayamamış ve hazmedememişken bunu koskoca adamlar ve kadınlar yaptı. Hem de çocuklara karşı!

Bu nasıl insanlıktır pardon! Bu nasıl bir hazmedememe duygusudur. Bu nasıl bir yobazlıktır.

Bu nedir biliyor musunuz bu "ben"lik duygusu dur.

Yunus Emre'yi bilmeyen yoktur. İlk dergaha girdiğinde ona verilen görev odunculuk. Dağlardan dergahın ihtiyacı olan odunları toplayıp getirmek. Bu. Bu ona o kadar ağır geldi ki nefsine. Bırakıp gitti sonra yine geldi. Yendi nefsini başladı odunculuğa. Sonrasında ona verilen tesbih neydi bilir misiniz?

"Ben bilmem"

Tam iki yıl sadece ben bilmem çekti. Ne derlerse ben bilmem dedi. Bilse de bilmem dedi. Yunus Emre ben bilmem diye diye Yunus Emre oldu. Yunus Emre içindeki "ben" i öldürerek Yunus Emre oldu.

Dağları altına çevirecek kıvama geldi de yine bilmedi. Ama biz bildik. Dünya bildi.

Bakalım bizde ben ben ben diye diye ne olacağız...