Hava Durumu

Bağımlıyız

Yazının Giriş Tarihi: 28.08.2019 07:00
Yazının Güncellenme Tarihi: 28.08.2019 07:00

Bir süredir bir denemenin içindeyim. Kendimi deniyorum sözde. Bazı şeyleri değiştirmeye çalışıyorum, alışkanlıklarımı falan. Daha çok daha kaliteli bir zaman için. Çünkü baktım hiç bir şeye yetişemiyorum. Zaman yetmiyor bana. Bir türlü yapmam gerekenleri bitiremiyorum, yetiştiremiyorum,  yetemiyorum. Bir koşuşturma alıyor bu sefer beni yapı olarak stresli bir yapım var üstelik. Sakin sakin bir işim hiç bir zaman olmamıştır. Hep nedense koşuşturarak iş yaparım, arkamdan kovalayan varmış ve yahut acele bir yere yetişecekmişim gibi.

Ve buda beni çok yormaya başladı. Sonra durdum bir düşünmeye başladım neden yetişemiyorum bir şeylere diye ve buldum.

Telefon...

Elimden düşürmediğim telefon. O kadar çok zamanımı alıyor ki. Bütün günüm nerdeyse ona gidiyor. Girdap gibi. 5 dakika bakayım diye bir alıyorum elime, o 5 dakika saatler oluyor fark etmeden. Sonra neden ben yetişemiyorum oluyor.

Bunu da babam sayesinde fark ettim.

Bir akşam oturuyoruz çay sohbet. Ben yine fark etmeden telefonu açıp sosyal medyada gezinmeye başlamışım farkında değilim. Babamın da ezelden beri bir mesafesi vardır telefonlara.

Beni izlemiş "ne zaman bırakmayı düşünüyorsun" dedi. Ben öyle kendime geldim. "Aaa" dedim "bıraktım". "Yok, öyle değil temelli" dedi. "Neden dedim temelli arada bakıyorum ben zaten." "Bu mu dedi arada bakman, biraz zaman geçsin bir tablette oğlana alırsın ailecek oturur, bol bol sosyal medya gezersin herkes gibi. Sen nasıl okuma alışkanlığı edindireceksin bu çocuğa" dedi. "Ne zamandır kitap okumuyorsun hem sen? Hiç kitap bahsi geçmiyor ağzından. Kitap okumalısın bu çocuk, elinde görmeli senin, söylemeyle kim dinlemiş de bu dinleyecek! Örnek olacaksın örnek!"

Bir düşündüm, evet, biz babamızdan gördük o aşıladı kitap sevgisini hepimize, anneme dahi. Hem onda göre göre alışkanlık kazandık. Bize derlerdi "aaa ne güzel nasıl alıştınız kitap okumaya bizim çocuklar ellerine dahi almıyorlar ". Garip gelirdi ne var yani bunda çok normal bir şey. Kitap yahu bu en güzel şey.

Zamanla anlıyorsun sana normal olduğunu. Çünkü evde kitap okunuyordu. Kütüphanen vardı. Baban sanki en güzel en hülyalı en zevkli şeyden bahseder gibi bahseder ve alırken hiç acımazdı. Kıyardı paraya. Şu hayatta düşünmeden para harcadığı tek şey kitaptır. Hiç acımaz. Hâlâ acımaz. Neden düşünmeden harcadığı diyorum çünkü tek tabanca ev geçindirmek ve 4 çocuk okutmak zorunda. Ne alırsa düşünerek harcamak zorunda. Ama işte o zorluğa rağmen sayısını bilemeyeceğim kadar kitabımız var. Hâlâ yenileri ekleniyor.

Şimdi o görev bana gelmiş haberim yok. Elimde telefon asalak gibi geziyorum ondan hiç haberim yok. Resmen bağımlısı olmuşum da ruhum duymamış. Bir silkelendim bakalım.

Beceririm inşaallah.

Yükleniyor..
En son gelişmelerden anında haberdar olmak için 'İZİN VER' butonuna tıklayınız.