Ahh bi unutmasak...

Ölüm var! Unutmasak birde keşke. Hep var olduğunu, bir gün bizi de bulacağını, sıranın bize de geleceğini veyahut onunla imtihan olabileceğimizi hep hatırlasak keşke. Bile bile yaşasa insan bunları. Bu kadar uğraşın boş olduğunu, bir hiç uğruna savaştığımızı, bu bize tatlı gelen rüya için asıl yaşamı unuttuğumuzu. Aslında buranın yolları çiçekli gösterilen bir engebeli arazi olduğunu. Gerçek yollarının dikenlerden oluştuğunu.

Bu yok saydığımız ölümün bir gün bizim de kapımızı çalacağını. En unutmamamız gereken yeri ise bu işin sırasıyla olmadığı. Sıra diye bir şeyin olmadığını en ummadığın anda ummadığın şekilde ummadığın kişilerle imtihana uğrayabileceğimizi. Ahh keşke unutmasak. Ne zor hayat. Ne kadar şaşırtıcı. Ne acı. Tatlı yönlerini yaşamıyor muyuz evet baldan tatlı tarifi mümkün olmayan duyguları var. Ama işte o baldan tatlı dediğimiz anlardan vuruluyoruz aslında.

Sadece seyretmek ne zor. Hiçbir şey yapamamak.

Ne kadar aciziz aslında hiçbir şeye katkımız yok.

Ne var olmayı engelleyebiliyorsun ne yok olmayı. Sadece izin verildiği kadar söz söyleme hakkına sahipsin. İnsanoğlu ne nankör, acizliğini kabul etmiyor. Verilene şükretmesini bilmiyor hatırlatıldığı zamansa isyan ediyor. Hepimiz öyleyiz. Aslında haber veriliyor bir ağacın gölgesinde soluklanmak kadardır dünya hayatı diye ama işte... Nefsimize ağır geliyor ölüm. Ölümü bilmek. Bizde bile bile yok sayıyoruz sonra kendimiz inanıyoruz buna. Ölümle karşılaşınca da çıkamıyoruz işin içinden. Hani hiç gelmeyecekti... Öyle olmuyormuş işte... Öyle bir geliyor ki bazen bütün bildiklerini unutuyor insan. Ne yapacağını ne yapması gerektiğini bilmiyor bilemiyor. O aklımız var ya giriyor bir deliğe sonrasında onu da ara bul.

Halbuki hiç unutmasak ölümü ne olur acaba. Yine bu kadar acı yaşar mıyız? Yoksa baştan kabullenmek bizi hafifletir mi? Yoksa ne yaparsan yap ölümün kendisi zaten çok acı mı? Acı... Ölümün kendisi acı. Ne yaparsan yap. Düşüncesi bile ağır gelip yok sayıyoruz ya yaşaması...

Ama kaçış yok herkes tadacak...

Tekrar dirilmek için tadacağız. Tekrar buluşmak için. Evet... Ama yine de ayrılık var. Tekrar acı... Yine acı...