Adı konulmayan bir savaş

Akşam eşim oturmuş büyük bir dikkatle Mehmet dizisini izliyor. Bi baktım cocuklar da dikkat kesilmişler babaları gibi televizyonun sesinden başka ses yok odada... Sessizlik dikkatimi çekti ben de odaya girdim ne oluyor diye. "Ne yapıyorsunuz" dedim duyan bile olmadı. Oturdum bende bakmaya başladım.

İstanbul surları dövülüyordu dizide, heyecanlı bir taarruz sahnesi oynuyordu.

Ulubatli Hasan'ı o an duydu oğlum. Babası az biraz anlattı o sırada, daha da dikkat kesildik hep beraber. Biraz ben de izledim.

Sonra içime yorgunluk düştü. Ne kadar zor yıllar ne kadar zor zamanlar ne şehitler ne emekler ne ümitler ne hedefler ne uğraşlar...

Sonra düşündüm dönen entrikalar oyunlar savaşlar kavgalar hala aynı. Sadece sıcak bir savaşın ortasında değiliz şuan o kadar.

Sonra eşim dedi " bir biz bir de babalarımız hariç bütün geçmiş nesiller savaş gördü. İşte şunun şurasında 2 nesildir rahat yaşıyoruz "

"Rahat yaşıyoruz" cümlesine takıldım o an...

Dedim ki " savaş da sayılmak için hangi kriterler lazım bize çünkü yaşadıklarımızı bir hiç yerine koyuyoruz."

Biz ucundan gördük ama babalarımız darbe gördü en basiti. Hem de beterin beterini.

İç savaş gördü, kardeş kavgası gördü, siyaset kavgası gördü, ırk kavgası gördü.

En büyük belayı unutuyoruz asıl, kaç savaş değerinde bize zarar veren terörü gördü. Ve hala görmeye devam ediyoruz.

Bu nasıl rahat yaşamaktır anlamadım.

Ya biz... saymaya gerek yok bence. Savaş sayılabilmesi için illa bombaların düşmesi gerekmez ki düşüyor da hala üstelik. Buralara olmasa bile memleketimin çeşitli yerlerine hala belirli aralıklarla bomba düşüyor. Terör hala devam ediyor.

Biz senelerdir bir savaşın içindeyiz zaten.

Koskoca imparatorluk çöktü bittik yine yeniden doğduk dedik ama o günden beri uğraşmadığımiz hiç bir günümüz olmadı.

Eğer hakikaten savaş diyebilecegimiz bir savaşın içinde olsaydık biz çoktan çıkardık evelallah.

Ama bize binbir beterini yaşattılar. Biz 100 küsür yıldır görünmezlerle savaşıyoruz. Daha öncesi görünürdü bitti sandık ama bizim bildigimiz bitmişti şimdi ise alışık olmadığımız ve hala daha alısamadığimız bir türde savaşıyoruz.

Yani anlayacağınız savaşsız bir nesil yok bu topraklarda bence. Öyle ya da böyle sadece şekil değişiyor ama aynı cebelleşme aynı uğraş aynı çile devam ediyor. Sadece şiddeti artıp azalıyor o kadar. Hep bir belayla yüz göz olmak zorunda bırakılıyoruz.

Hep bir derdimiz bir çilemiz çözmek zorunda olduğumuz bulmacalarımız var. Ha bitti ha bitecek ha halloldu ha çözülecek diye diye seneler akıp gidiyor.

O zamanlarla aramızda tek fark; yüzyıllar değişti ve sadece taktikler gelişti.

Düzen aynı düzen ,savaş hala aynı savaş düşman hala aynı düşman...

Sadece stratejiler değişti. Artık oyunlar kapalı kapılar ardında oynanıyor karşında bir hedefin yok kimle muhatapsın bilmiyorsun kime karşılık vereceksin onu da bilmiyorsun oyna oynayabilirsen. Ama savaşta değilsin...

Adı ne bunun peki?

Ben bilmiyorum şahsen çok da mantık çerçevesinde açıklayana da rastlamadım.

Mantık aramıyoruz artık sanırım bu bir çıkar kavgası diyoruz, yeni dünya düzeni falan diyoruz ,dünya hakimiyeti çatışması falan diyoruz ama savaş demiyoruz.