Sarsıntıyı hissediyor musunuz?

1999 Gölcük Depremi'nin 20. yılında Marmara Bölgesi'nde ardı ardına gerçekleşen bir takım ufak sarsıntıların sonuncusunu Mudanya merkez üslü 4 büyüklüğündeki sarsıntı ile hissettik. İnsanlarımızın aklına ilk gelen ise: "Acaba büyük bir deprem bizi mi bekliyor?" sorunun cevabı bana göre, büyük bir depremin bizi beklediğinden ziyade, büyük bir sarsıntıyı yaşıyor oluşumuz: SEVGİSİZLİK

"Sevgi neydi, emekti!" repliği aklımızda dolaşırken, bireyselleşen dünya düzeniyle birlikte sevginin tek karşılığı haline geliverdi. Japonya'da gençler arasında hakim olan "yalnızlık" akımı, ülkemizde ise sosyal medya bağımlısı "aile büyüklerimiz" tarafından desteklenmektedir. Değişen bağımlılık kavramıyla birlikte zarar gören ikili ilişkilerimiz neticesinde ise sevmeyi unutuyoruz. Meselemiz sevmekten çok, insan olabilmenin özünü; merhameti yitirmek.

Mayasında, töresinde ve özünde misafirperverlik, yani insan severlik, olan ülkemiz insanları kendilerini dijital dönüşümün akışına "bilinçsizce" bıraktığı ilk günden beri ise insanlığımızı yitirir olduk. Artan şiddet, taciz, hayvana zulüm gibi birtakım üzücü ve insanlık onurunu kırıcı eylemler ise, kendimizden geçişimizin en bariz örneği olarak karşımıza çıkıyor.

Kitapların pahalılığından şikayet ederek kitaplardan uzaklaşıyoruz. Kitaplardan uzaklaştığımız her adımda, aslında kendimizden uzaklaşıyoruz. Ancak tüm bu durumları sisteme olan muhalefetimizi kuvvetlendirmek amacıyla kullanıyor oluşumuz ise, üzülerek belirtiyorum ki tamamıyla "cahillik"tir. İnternet üzerinden pahalı olduğunu düşündüğümüz kitapları eleştiriyor, edebiyattan soğumamıza bahaneler üretiyoruz. Ancak asla, internetin eğitimimize sağladığı katkıyı kullanmıyor ve elektronik kitaplara erişmeyi aklımızdan geçirmiyoruz.

Kitaptan, edebiyattan ve şiirden uzaklaştıkça; insanlığımızı yitiriyoruz. Ne olursa olsun, internetin bizlere sunduğu sonsuz kütüphanenin farkında olarak öğrenmeye ve araştırmaya devam etmeliyiz. Kitaplar olmadan daima yalnızız.

Kitap okumadığımız, kitaptan uzaklaştığımız her an için Oğuz Atay'ın şu sözleri geliyor aklıma..

"Siz bilmezsiniz albayım: insanlık tek başına kollarımda can verdi. Yanında kimseler yoktu."

Saygı ve minnetle..