Öğretmenim, gününüz kutlu olsun...

Her öğretmenler Günü'nde aklıma gelen ilk kişi ilkokul öğretmenim olur. İlk O gelir, çünkü henüz hiçbir şeyi yazmayı ve okumayı bilmezken bana bunları öğreten O'ydu. Ben henüz nasıl davranılmasını, tanımadığım kişilerin arasına karışmayı bilmezken, değer yargılarımızdan korkularımıza kadar fikrimizin oluşmasını sağlayan da kendisiydi. İlk öğretmenim olan anasınıfı öğretmenlerim değil, sınıf öğretmenim..

Öğretmen olmak ve öğretmenlik yapmak... Kulağa ne kadar da yakın gelen iki kavram. Ancak, severek yapılan her iş gibi öğretmen de olunur. Sevdiğin zaman öyle bir zanaatkar olursun ki; yurt içinde ve yurt dışında, kahvehane köşelerinden üniversite sıralarına kadar her noktada zanaatından bahsedilir. Öyle bir ustadır ki, takdirleri ve beğenileri sadece zanaatına saklar. Ustası kimdir kimseler bilmez, kendisi de umursamaz üstelik.

Show unsuru olmadığı için öğretmen olunmaz, yapılır. En sevdiğimiz meslek olan showmanlik burada işlemeyeceği için; "ekmeğinin derdinde", "devlete kapak atmak" amacıyla da öğretmenlik yapılır ki, ne geleceğe bir ses bırakır ne de o ana hoş bir seda.

Eğitim sistemini bir o yana bir bu yana çekelemekle, bir uzatıp bir kısaltmakla da hedeflerimize ulaşacağımız gibi bunlar ancak daha fazla "mazot" yakmamıza sebep olacak uzatılmış yollar ve günü kurtarmak adına akla gelen ilk projeler olacaktır. İlk önce; eğitebilme kapasitesi edinebilmeli. Eğitimi aracı olarak kullanan kişilerden değil amaç belirleyen ve öğreten kişileri fark edebilmeli. Tüm öğretenlere, öğretmek için gecesini gününe katanlara, kilometreleri metre görüp günlerini harcayanlaradır takdirimiz. Gençliği tek bir bütün görüp; Kürt'ü, Türk'ü, Laz'ı, Çerkez'i ve daha nicesini ayırmadan, Türkiye vatandaşı olarak hiçbir ayrımcılık hissettirmeden kendinden değerler katanlaradır takdirimiz.

Öğretmenler Günü'nüz kutlu olsun öğretmenim! Devleti bir para babası olarak değil, baba ocağı olarak görüp; ocağın altına bir odun da sen yerleştirdiğin için.