Çocuk insanı iyi eder

Çocuklarımız, çocukluk anılarımızı canlandırdığı için bizler onları yetiştirirken çocukluk öykümüzle karşılaştığımız için yenileniriz. Kırgınlıklarımızı onarma imkanı buluruz.

Anneler ve babalar çocuklarını iyi eğitmek üzere onlara sağlık bir yaşam sunmak üzere bir yolculuğa çıkıyor aslında. Bu yolculukta anne, baba kendi çocukluğunu, yaptıklarını, yapamadıklarını ya da belleğinde flash izler bırakan anılarını da canlandırıyor. İncinmişlikler, kırgınlıklar... Çocukluk öykülerimiz ...

Bu doğrultuda çocukluğumuzda belleğimizde kalan ve psikolojik sağlamlığımızı etkileyen anılarımız "Ben yaşadım çocuğum yaşamasın" mantığı çerçevesinde yeniden şekilleniyor ve o olumsuz duyguyu iyileştirme yoluna giriyoruz. Çocukluğumuzdaki her anı veya her yılı hatırlayamıyoruz değil mi?

Belleğimizde izler bırakan duygular canlanıyor. Eğer ki çocukluğumuzda incinmişsek hassas oluyoruz. Bu hassaslık öfke kontrolünde zorlanmak, kendini yönetememek olarak karşımıza çıkabiliyor ya da ne kadar mutlu olursak olalım o anda bir boşluk olarak karşımıza çıkıyor.

Nasıl incindik?

Cezalar

Okul yıllarımıza dair aklımızda birkaç anı canlanır ve bu anılar genellikle bizi çok etkilemiş anılardır değil mi?

Öğretmen çocuğu sınıfta herkesin önünde azarlar, ödevini yapmadı diye küçük düşürür. Ve der ki :

"Büyüyünce, meslek edinince iyi ki azarlamış öğretmenim, iyi ki o günü yaşadım, o gün benim dönüm noktam oldu, diyeceksin!"

Çocuk aşağılanır, küçük düşer ve bu sahneyi unutamaz, bu sahne belleğinde incinmişlik olarak kalır.

O çocuk belki çok iyi bir meslek edinecek ama...

Anne, baba olunca...

Çocuğunun ödevini yaptırırken sabrı tükenen, öfkeyle kalemi defteri fırlatan, çocuğu azarlayan ya da çocuğu düşük not aldığında, çalışmadığında büyük bir öfke ve kaygı yaşayan bir anne baba olacak.

Çocuklar incinirse hassas olur!