Çocuk bilimi

Pedagoji; çocuk bilimidir, değil mi?

Henüz bozulmamış, tertemiz bir vaziyette anne-babanın elinde bulunan çocukların dünyasını çocukların ruhunu bozmadan şekillendirmek, yetiştirmek.

İşlenmemiş çocuk ruhunu işlerken post modern dünyanın getirilerine göre şekillendirmemeliyiz. Geleneklerimizi ve değerlerimizi de göz önünde bulundurmalıyız.

Önce çocuğumuzun ruhunu tanımamalı, fıtratını tanımalıyız.

Söz geçirmiş olmak mı?

Neden yaptığını anlamlandırmak mı?

Etiketlenen, sürekli eleştirilen, görmezden gelinen çocuklar duyma eylemini kaybeder. Anne-baba çocuğunun ruhunu duyumsamadan bakarsa çocuğuna,sevgisini gösteremezse,bunu yaparsan bunu alabilirsin derse,ilişkilerinin arasına koşul girerse ;işte o çocuk doğadaki çiçeklerin rengini göremez,taze toprak kokusunu ,kuşların cıvıltısını duyumsayamaz.Mekanik bir insan olur.Telefon,tablet ve sanal oyunlardan,alışveriş merkezlerinden ve maddi imkanlardan zevk alan bireyler oluverirler.Belki çok başarılı olurlar ama ruh dünyasında boğulurlar.Sessiz ve yalnız kalan ruhları yorar benliklerini.Kapıları çarpan,anne-babayla vakit geçirmek istemeyen bir ergen oluverirler.

Koltukların üzerinde gezen çocuk, hiperaktif değildir. O çocuk sağlıklıdır. O çocuk enerji atmak istiyordur. Hareket etmek istiyordur. Ben de buradayım demek istiyordur. İşte o zaman ailece 10 dakikacık bir oyun oynayabilsek ya da boğuşabilsek...

Çok çalışan anne-babalar, kocaman sorumluluklar, zor hayat şartları ama bu döngü kırılmalı. Bir çocuğun yetiştirilmesi herkesin sorumluluğudur. O çocuklar bizim geleceğimiz!

Her bir çocuk ayrı bir çocuktur. Çocuklara adaletli davranmalıyız. Çocukların farklılıklarını göz önünde bulundurarak davranmalıyız.

En önemlisi de çocuklarımıza koşulsuz bir sevgi sunmalıyız.