Anne -çocuk bağlanması insan yaşamındaki en önemli ayrıntıdır!

Doğumdan itibaren anne-bebek bağı kurulmaya başlar. İlk iki yıl anne ve bebek arasında bağ sağlıklı gerçekleşebilirse bebek iki yıl sonrasında anneden güvenle ayrılabilir. Annesi gittiğinde döneceğini bilir. Kaygılanmaz. Anneye bağımlı olmaz ve sağlıklı olarak annesinden uzaklaşabilir. Fakat bu bağlanma döneminde doyum sınırlı olursa bebek anneye karşı bağımlı olur ve yaşamının ileriki dönemlerinde de bağlanma sorunları yaşayabilir.

 Bebekler kendisini annesinin bir uzantısı kabul eder. Annesinin yüzüne bakar anne kendisini nasıl hissediyorsa bebek de kendisini öyle hisseder. Güvenli ve sağlıklı bağlanma için annenin kaygılarından sıyrılıp, stresten uzaklaşıp, sakince kendisini çocuğuna bırakması gerekir. Anne kendisini bırakamazsa çocuk sebepsiz ağlar, derin uykuya dalamaz, beslenmeyi reddeder. Çocukluk döneminde de söz dinlemez, tutturur, karşı gelir.

İlk iki yıl bağlanma dönemini güvenle geçiren ve çocukluk döneminde katı kurallarla büyümemiş çocuklar eşyaya, arkadaşlarına da zarar vermez ve yetişkinliğinde de eşine, ailesine güvenle bağlanabilirler. Anne bebeğini sevip okşadığında bebek, çocuk kendisini değerli hisseder. Kendisine ait bir değerlilik hissi oluşur.Hayatı anlamlandırırken olumlu düşünür,olumlu ilişkiler kurabilir,kendisine güvenebilir.

Anneye bağlanan çocuklar ailelerine bağlanır, yaşama bağlanırlar. Anne-çocuk bağlanması yaşamdaki en temel ayrıntıdır. Ve çocukların her yaş döneminde annelerine öncelikli olarak duygusal ihtiyacı vardır.