Yine de tebessüm

Bazen hayata çok ciddi mi bakıyoruz diye sorguladığım oluyor. Köşeli kalıplı bakış her daim tazelenen hayatı anlama ve anlamı ile yaşamada yetmiyor gibi geliyor.

Musibete bir küçük tebessüm akışı değiştirebilir; çok zaman yapmadığımız eylem tebessüm, selam, tanımadığınla kelam.

Deva hep uzaklarda gibi gelir, yanı başımızda tebessüm kadar yakındır gerçekte. Gerçeklerle yüzleşmek der veririz dersi; şöyle yap böyle yap olmadı böyle yap.

Su hep kendi mecrasında akar. Aziz suyu takip etmek, azizliği giden yol olmasın; girdiği yere şekillenir, tepede yorulmaz, inişte üzülmez, engelde yılmaz...

Olacağı buz olur, gaz olur; ne olursa olsun su olmaktan çıkmaz.

Evet, su olmak...

Suyun soğuk olduğu da olur, sıcak ve ılık. Akla ilk hatırlattığı hayattır.

Ne köşe tanır, ne kalıp; akışkanlık ve değişkenliği bozmaz onu; sade safiyetini korur her daim. Onu kirleten kirli insandır.

Su kirlenince hayat nasıl temiz kalır? Toprak kirlenir, şehir kirlenir, insan ilişkileri kirlenir...

Nuh tufanı kirlilikten temizlenme değil midir?

Gemisini yürüten kaptan; hangi gemiyi nereden nereye yürüten kaptan? Buzullar eriyormuş, çevre kirliği alarm derecesine yaklaşıyormuş, havada karbon dioksit oranı artıyormuş; buna rağmen kirletmeye devam eden insan, dünya gemisini ve kendi gemisini batıran insandır.

Nasıl ciddi olmayalım? Gel de buna tebessüm et!

Keza vatanın beka gibi problemi, nesillerimizin düşmanlarımızın adetlerini benimseme gibi yok oluşu görüyorken...

Beşerin insan olmak gibi bir sorumluğu varken...

Vur patlasın çal oynasın aymazlığı, aldırmazlığı çare hiç değil.

Aynı gemide miyiz? "Beyaz Gemi" yi yazan Aytmatov'a sormak lazım.

Nuh'u kabul eden ve gemisine binenler az idi, insan neslinin devamı onlar oldu.

Yine de bazen tebessüm.