Su ile susuzluk

Su medeniyetinin çocukları suyu böyle mi içmeli?

Medeniyet mirasına yakışan bir tavır mıdır, suyu böyle hoyratça tüketmek?

Azizlik nerede kaldı?

Sokakta, otobüste yürüyerek ve göstere göstere su içmek; medeniyet susuzluğumuzun göstergesi değil mi?

Sudan önce edep içmeli değil miydik, medeniyet çeşmemiz kuruyunca böyle kuraklaşıverdik.

Hem her pet plastikte su içmek, kuraklığa açık bir davetiye değil mi?

Bunun adı su içmek değil, su tüketmek; kullan at zihniyeti, zehirli kapitalizm işlevi.

O plastiğin üretimi, tabiata atılması, toprağa verdiği zarar; susuzluğumuzu mu gideriyoruz, yoksa susuzluğa mı koşuyoruz?

Köşe başlarında, önemli noktalarda çeşmeler olmayınca böyle manzaralarla karşılaşmak olağanlaştı. Çınar altlarında serinlemek, suyu edep ile içerek kanmak, kaynaşmak; soluk kitap sayfalarında selam veriyor artık.

Nüfus artmış, şehirler betonlaşmış, çınarlar binaların arasında kaybolmuş, kimi kurumuş; su nerede, nasıl içilecek?

Gençlere örneklik de sergilenmemiş, başka ne yapabilirler?

Hastalar, çocuklar, yaşlılar çeşme mi arayacak, şadırvan mı soracaklar?

Ertelemeyecek ihtiyaç başka nasıl karşılanacak?

Sorunlu şehirleşmenin zorunlu neticeleri bütün bunlar...

İrfan çeşmeleri yeniden gürül gürül akmalı ki suyun aziz olduğu sokaklarda, yollarda, otobüslerde tekrar hatırlansın.

Medeniyet pınarlarının canlanması, gönül barajlarının dolması, akıl ırmaklarının akması; su kadar elzem bir ihtiyaç, ertelenemez esas bir ihtiyaç.

Su meselesi, varlık meselesi, var kalma meselesi.

Hayat onsuz olmayacağına göre, hayatı ona göre tanzim etmeli değil miyiz?

Yüksek binalar, geniş caddeler, lüks arabalar, AVM'ler susuz ne değer ifade eder? 

Mümkün mertebe pet plastikleri kullanmamak geleceğimizi çölleşmekten korumaktır, toprağı, tabiatı korumaktır; toprağa düşen her petseneslimizi kurutmaktır.