Söz mirası

Bazı sözler sadırlardan sadırlara akar,akıldan akla gezer, bir yolcu yürüyüp gidermiş...

“Gitmek gerekir bazen, fazla yormadan, daha çok bıktırmadan...Eğer vakti ise ardına bile bakmadan”

İnsan yolcu olduğu gibi sözü de yolcudur; Can Yücel'in bu sözünde olduğu gibi.

Kim bilir kaç kişiye misafir oldu oldu bu söz; onlara neleri hatırlattı, neleri düşündürdü ve gezmeye de devam ediyor olmalı!

Söz yaşanmışlığın derinliğinde çıkınca yeni yaşamlara yön verir, yol gösterir. İnsan ölse de sözü yaşar, hatırası hatırlanır.

Bağlanmamak ve misafir gibi hayat sürmek fikri temel üzere duruyor bu söz. Bağ az olunca kopmak kolay olur, yük hafif olunca yolculuk rahat olur.

İnsan misafir değil midir bu dünyada?

Dünya ağırlığını zihinde ve kalpte taşımak yolcuya ağır gelmez mi? Cimrice mal biriktirmek yükten başka ne işe yarar?

Bir yakınıza üç gün misafir olsanız yanınızane kadar eşya alır, ne kadar yiyecek endişesi taşırsınız?

Bu pencereden bakınca yük hafifler, hayat kolaylaşır; Fazlalıklar atılır, işe yaramazlar bırakılır, lüzumsuzlar terk edilir.

Cömertçe mal infak edilir, güçsüzler yardım edilir, insan ilişkileri samimane olur, ayrılık acısı azalır, ölüm soğukluğu yumuşar!

Böyle bir dünya kime rahatsızlık verir? Mekan bağı sıkmaz, zaman ağı gevşek olur; gereğinde ardına bakmadan yürür gider dünya yolcusu...

Evet ne hal üzere yaşıyoruz,geriye bırakacağımız bir sözümüz, hatırlanacağımız bir güzelliğimiz var mı?Yoksa hayatı boş yere heder mi ediyoruz?

Cevap anahtarını akıl-kalp arasında yolculuğa giren her yolcu görür vesselam.