Sıratta bir heykel

Tanpınar için söylenir “yeni çıkan bir kitabı büyük bir zevkle alır, adeta kendinden geçercesine okurmuş” diye. Öyle edebiyat lezzeti ile yazmak böyle okumadan geçiyor olmalı; başka nasıl olabilir ki?

Onu izi kapalı değil; bugün de takipçileri var; edebiyat akışı bir şekilde devam ediyor.

Edebiyat insanları, düşünürler, sanatçılar zamanın tanığı olduğu gibi yaşadıkları devrin sütunları da!  Tanpınar medeniyet kırılmasının heykeli adeta; bir kandil akşamı Sultanahmet camisinin penceresinden içeri bakar; ne içeri girer ne de büsbütün camiden kopar!

Böyle kopuş, savruluş yaşayan başka bir aydın ve millet var mı?

Elan bitmiş değil bu fırtına!

Ne var ki Yahya Kemal kültürel olarak öze dönmüş, Cemil Meriç bunu fikri olarak gerçekleştirmiş, Necip Fazıl da yaşayış olarak.

Mehmet Akif her devirde dimdik ayakta durmayı başarmış bir münevver; öyle ki yazdığıİstiklal Marşı bugün ayakta okunmakta;Bu ne şeref bu ne izzet!

Kök bir şekilde yaşıyor, yeşermeye devam ediyor; onca saldırıya hırpalanmaya rağmen.Akif’in dik duruşu bugün İstiklal Marşı olarak yaşıyor, yaşamaya da devam edecek “Allah bu millete bir daha İstiklal Marşı yazdırmasın” duasını onun izinden gidenler gayretiyle “Amin” dedikçe evet; devam edecek.

200 yıllık aydın profili düştüğümüzmedeniyet kırılmasın şahitleri, gerçekliği, bugünlere geliş serüveni ve yarınlara uzanış göstergesi...

Tanpınar o sıratta bir heykel! “Saatleri Ayarlama Enstitüsü” ile o neyi ayar çekiyordu?

Ahmet Hamdi beyi anlamak bir devri anlamak; yazdıklarından önce onu okumalı değil mi?

Kitap okunurken gerçekte yazar okunmaktadır; fikri hissiyatı mürekkep olup kağıda dökülmüştür.

Var mı böyle heyecanla açıp zevkle okuduğumuz kitaplar, yazarlar? Zira bu yazarlar bizim sıratımızın yarenleri vesselam.