Okunması gereken kitap

Uçaklar türbülansa girer de insan ruhu girmez mi? Sallanır, düşecek gibi olur, yükselir, alçalır, irkilir, korkar, titrer... Boş bakar etrafa, manasız görür her şeyi. Tutunacak dal, sarılacak sadır, dayanacak ser arar.

   Boşlukta yüzmek, havada yürümek gibidir onunkisi. Ayak toprağa değmez, akıl kalbe gelmez, hisler dizginlenmez; geçmişte gelecekte anda savrulur durur. Hatıralara sığınmak ister kabul etmezler, geleceğe tutunmak ister reddedilir. Mekân sıkar, zaman sıkar; evren daralır, o darlıkta çıkış arar.

   Neden başlar, neden biter, ne ister, ne verir bilinmez. Bilinmez bir boşluktur o. Geleceğe götürmeyen, geçmişe döndürmeyen boşluk...

   Hisleri esir eden esaret, zihni çelen zindan, aklı abluka alan daralmışlıkta, ruh rüyalara sığınır. Bilmediği ülkelere gider, coşkunlukla gezer caddelerde, tanımadığı insanlarla konuşur... Hatırladığı bu kadar; ya akıl gördüklerini birebir kaydetseydi; neler hatırlardı uyandığında, neler anlatırdı yakınlarına?

   Boşluk boğar mı insanı? Boşluk olmasa dünya döner mi, elektronlar çekirdeğin etrafında raks eder mi? Harflerin arasında boşluk olmasa kelimeler var olur ve anlam anlaşılır mı?

   Kesif çekirdek, kesif toprağın altından göğün boşluğa yükselmez mi? Meyve; ağacın dallarında boşluğa varlık selamı vermez mi? Yıldızlar arası boşluk kaç ışık yılı? Göğe bakar da ne güzel deriz; gördüğümüz boşluklar arası yıldız çiçekleridir.

   Boşluğun anlamını anlamak için boşluğa düşmek mi gerek? Düşme tehlikesi görülmeden yükselme olmaz mı? Uçurumun altına düşme korkusu, uçurumun üstünde uçma öğretmeni olabilir mi?

  Boğaz derinliğinden gelen, iki dudak boşluğundan çıkan, havada savrulan sözler, iki kulak boşluğundan akla iner, kalbe oturur.

   Boşluk karanlığı, hakikat fenerini gösteren aydınlık bir yol. Karanlığı delen yıldız; boşluğa asılmış hakikatli bir levha. Beyin; kafatasın içindeki karanlık boşlukta,  evren sırlarını çözen bir anahtar...

 Boşluk; okunması gereken aydınlık bir kitap.